Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)

Van de Wreede Herder Poliphemus,

Stem, Belles bersiter Jean Patro.

Poliphemus aen de strande,
voelde brande
zijn wreed hert in heete min,
met een zeyssen hy hem weerden,
en hy keerden
men sijn een oog te zeewaert in.

Sevenmael sag hy rontomme,
is geklomme,
op een hooge rots aen zee,
daer hy op zijn Ruyspijp neurde,
hoe hy treurden,
om een Nimphje Galathee.

Galathe heeft hy gesonge,
sal den jonge

[p. 616]

 

Poliphemus noyt zijn brand,

 

met zijn water Nimph verkoelen,

 

moet ik voelen,

 

dat den Etna my vermand.

 

 

 

Galathea komt wat nader,

 

denckt mijn Vader

 

is een zee god onbevreest,

 

voor Jupijn nog voor zijn donder,

 

ist geen wonder,

 

ben ik noyt vervaert geweest.

 

 

 

Galathea braveert de werelt,

 

geen geperelt

 

is so eel als hy Jupijn,

 

zij is blosender als Flora,

 

trots Aurora,

 

klaerder als een kristalijn.

 

 

 

Uyt u oogjes paragonne,

 

haelt de sonne,

 

al haer scheynsel diese geeft,

 

gy verdooft de zilvere mane,

 

ja Diana,

 

by haer schoonheyt niet en heeft.

 

 

 

Dus mijn schoonste Galathea,

 

oogt mijn vee na,

 

't geen de Cyclos berge dekt,

 

en mijn knots bedwingt de lande,

 

en de zanden,

 

also wijd ons landschap strekt.

 

 

 

Jk heb o goddin vol waerde,

 

in mijn gaerde:

 

al de vrugte pomone,

 

daer ik op mijn pijp zal speelen:

 

en zal queelen,

 

aengenamer dan Orphee.

 

 

 

Gy segt ik heb maer een ooge:

 

siet de hoge,

 

Phebus heeft er ook maer een,

 

zonder dien was aerd en hemel,

 

en 't gewemel:

[p. 617]

 

van de sterre noyt en scheen.

 

 

 

Noyt hielt hy sijn oog in 't weste,

 

dan ten leste:

 

keerde hy rasende om,

 

om zijn Galathees beminde,

 

te verslinden,

 

gaf een yselijk gebrom.

 

 

 

Van dit grouwelijk na botse,

 

spleet de rotse

 

van den berg Etna heel,

 

Galathee die teeg aen 't vlugten:

 

dog 't zugten,

 

was tot Acris agterdeel.