Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)
(ca. 1650-1750)–Pieter de Vos–
Auteursrechtvrij
[pagina 555]
| |
Een nieu Lied van een Coopmans Soon en zyn Vaders Dienstmaegt,Stem: O Schoon Cato, etc.O boose wereld vol bedriegelijkheyd,
Die meenig Mensch tot alle quaed verleyt,
om geld en schat en rijkdom staet en goet
Dat meenig kost het leven goed en bloed.
Een Koopman rijk van veele goet en schat,
Woonagtig binnen Meurs de schoone Stad
Had eenen Soon seer rijk van goed verstand,
En wel begaeft trots ymand in het Land.
Had een Maegt en dienstmeyt vroom en eel
Een jonge blom gerukt noyt van haer steel,
Daer op de Soon zijn jonge zinnen slaet,
En haer met liefd' en gunst steets tegen gaet.
| |
[pagina 556]
| |
Mijn welbeminde sprak hy haer steets aen
Jn eeuwigheyd sal ik u nooyt afgaen,
Jk min u eeuwig in veel eer en deugt,
Gunt mijn maer weder uwe liefde vreugt.
de jonge maegt van schaemte schier bezweek
Wanneer de Rijke Soon haer soo aenspreek,
en sey gaet soekt een maegt met meerder goed
U Vader draegt op u te hogen moed.
Gy zijt behuyst behooft en rijk van geld,
En ik een arme Dienstmaegt slegt gesteld,
Die om mijn kost moet werken dag en nagt,
Dies laet de min maer vry uyt u gedagt.
De Jongeliong die sprak mijn waerde vrou
'k Sweer by den Hemel 'k sal u zijn getrou,
Misgunt mijn Vader ons den Echten band
Soo trek ik stil met u voort uyt het Land.
Ontfangt mijn waerde ziel tot onderpand,
En Echte Trou dees fijne dyamant,
'k Sal meerder blijk u toonen van de min,
Of 't Vader spijt mijn schoone Aerds-godin.
Hy strijkt het kleed van zijnen arm blood,
En met een mes in eenen Ader stoot,
schreef met zijn bloet zijn onverbreekbaer trou
Dat hy haer eeuwig minden voor zijn Vrou.
Dees jonge bloem nam dyamant en brief,
Geprent met bloed van haer beminde Lief,
Men zwoer malkaer een eeuwiglijk verbond
Te leven t'saem uyt zuyvr're Liefdens grond.
Natuur en Liefd' verbande het gezugt;
De jonge maegt wierd van haer lief bevrugt,
Maer alsoo haest als Vader dit vernam,
Verstiet hy haer seer toornig ende gram.
Hy sprak zijn Soon met dese reden aen,
| |
[pagina 557]
| |
Gy wulpse Fielt wel wat hebt gy gedaen?
U eer bevlekt aen zoo een arme slet,
Daer gy zoo vast u zin hebt opgezet.
'k Wil dat gy haer zoo datelijk verlaet,
En trout een Juffrou nevens uwen staet,
Of 'k maek u bastert van mijn groote goed,
En jaeg u weg van vriend en naeste bloed.
Mijn Vader 't sal dog eeuwig niet geschien
Dat ik van mijn beslape Lief sal vlien,
die mijn zoo schoon als Vrouwe beeld op aert
Dus bid ik dat gy al u reden spaert.
De Vader spreekt heel toornig en verwoet
Jk sal u dwingen gy mijn wille doet,
Al gaet zy schoon by u met Kinde zwaer,
'k Sal door het geld u dwingen wel van haer.
Hy heeft daer op zijne dienstmaegt ontboon
En sprak zijt gy bevrugt van mijne Zoon,
Daer zijn twee honderd kroonen voor u eer,
Vertrekt daer mee en komt gy nimmer weer.
Neen sprak de maegt mijn eer my beste hoop
Zijn voor twee hondert kroonen niet te koop,
Houd vry dit geld en neemt daer in vermaek,
Jk laet aen God bevolen dese wraek.
Dus ging zy heen met tranen vol van rou
Hy dwong zijn Zoon voort tot den Egte trou
De Huwelijks-dag die wierde vast gesteld,
Schoon dat het hem heeft in zijn hert gequelt[.]
De jonge Maegt verloste van een Soon,
Terwijl hy stond met d'andere in geboon,
Den Troudag quam men sou ter Kerke gaen
juyst heeft de maegt de kerkgang ook gedaen.
Sy sag haer Lief daer voor den Priester ag
Te trouwen staen, zy maekten haer geklag,
| |
[pagina 558]
| |
Nu moet ik zien mijn Vyandin voor oog,
Geklaegt het God zy in den Hemel hoog.
Daer leyt mijn eer geworpen in het sant,
Daer mijn Beminde daer 's u dyamant,
Daer is u schrift geschreven met u bloed,
Dat mijn eylaes de droeve dood aendoed.
Sy nam een mes en steekt het met veel smert
Ten boesem in haer hoog bedroefde hert,
Hy viel als dol op 't doode Lighaem neer,
Beklaegt haer dood en schreyde om haer eer.
Weg wereld weg met alle listigheyd,
Die mijn eylaes zoo bitter heeft verleyd,
Jk draeg de schuld en vloek des Vaders raet
Verliet ik haer, ik d'ander ook verlaet.
Jk stort op Vader alle dese schand,
'k verlaet zijn huys, 'k trek na een ander land
Daer mijn geen vriend of maget meer en ken
Nog niemand weet waer ik gebleven ben.
Dus trok hy heen verliet zijn lieve bruyd,
Tot Vaders schand en spijt ten Landen uyt,
De Vader wierd van zijn verstand berooft,
Liep tot zijn eynd met een krankzinnig hooft.
Gy Ouders geeft u Kinders goeden raed,
Al zijt gy rijk den armen niet versmaed,
Breekt noyt den Trou die God beslote heeft
op dat gy t'saem in vreugd' en welvaert leeft.
|
|
