Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)

[p. 479]

Een droevig Lied van een Arm huysgezin in Vrankryk, dat door hongersnoot veel geleden heeft,

Vois: hoe quelt de Min.

Och Mensche ziet,
't Js warelijk geschiet,
Maer als het God verdriet,
Soo is het haest gedaen,
Gelijk het is vergaen
Hoe God den Heer 't Franse Rijk quam kastijden
Met Hongersnoot, Pest en diere tijden,
Daer metter tijd,
Niemand is voor bevrijt.

Een Man en Vrouw,
Met vyer Kinders vol rouw,
Uyt het Land trekken wou,
Sy waren op de reys
maer door gebrek van spijs
Storf de Vrou met twee Kinders vol weene,
De man vol rouw bleef met de twee alleene,
Alleen daer staen,
Riep och waer sal ik gaen.

Jk ben vol rou,
Jk sal gaen dolen nou
Soeken mijn Broeder gou,
Die is soo rijken Man,
Die my wel helpen kan,
Ag dat hy wist hoe dat ik waer in schroomen,
Sekerlijk hy sou mijn wel tegen komen,
Reysden door 't Land,
Daer hy zijn Broeder vant.

Hy vol getreur
quam voor zijn Broeders deur,
zijn Broer quam zelver veur,
En sprak gealtereert!
Wat is 't dat gy begeert?
Ach lieve Broer ik kom mijn noot u klagen,
het is soo kleyn dat ik aen u kom vragen,
Een stukje brood,
Al voor de hongers nood.

Hy vals van gront,
Sprak weg gy Vagebont,
Pakt u van hier terstont,
En dat sonder rumoer,
Jk heb geen eenen Broer,
Vraagt

[p. 480]

 

gy om brood voor u om van te leven,

 

Jk wou 't veel liever aen mijn honden geven,

 

Weg haest u seer,

 

Eer ik u anders leer.

 

 

 

Moet ik nu gaen

 

Met d'oogen vol getraen

 

O God wil mijn bystaen

 

Jk en kom nu niet weer,

 

U zal straffen den Heer,

 

Dat is het leste dat hy heeft gesproken,

 

Van droefheyt is de Man zijn hert gebroken,

 

Hy storf de dood,

 

Al van de hongers noot.

 

 

 

Maer het verdriet,

 

Wou God gedogen niet

 

Dat bey de kind'ren ziet,

 

Soude sterven de doot,

 

Al van de Hongers noot,

 

Sy gingen t 'samen door het Bos-waert reyse,

 

den Engel Gods die brogt haer drank en spijse;

 

Sijn Broeders huys:

 

Branden tot Asch en gruys.

 

 

 

Hy ongedult:

 

Sprak 't is mijn Broeders schult:

 

Gy daer voor sterven zult:

 

Nam zijn zwaert in de hand:

 

Ging hem soeken door 't Land:

 

En is ten laesten in een Bos gekomen

 

Daer hy dese twee Kinders heeft vernomen,

 

Sijn wreetheyt ziet,

 

Wou God gedogen niet.

 

 

 

Vint ik u hier

 

Nu isser geen quartier,

 

God straft my met het vier:

 

Nu zult gy allebey:

 

Sterve de dood van my,

 

Maer God de Heer heeft hem een straf gesonden:

 

Slang en serpenten hebben hem verslonden,

 

Onder de voet

 

Sogen uyt al zijn bloet.

 

 

 

Ach menschen ziet,

 

't Js waerelijk geschiet

 

Maer als het God verdriet:

 

Soo is het haest gedaen,

 

Gelijk het is vergaen,

 

Ey wilt malkanderen altijd beminnen,

 

En stellen niet op 's Weerelds goet u zinnen,

 

Deelt mee van 't brood,

 

Dat God u geeft voor nood.