Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)
(ca. 1650-1750)–Pieter de Vos–
Auteursrechtvrij
[pagina 447]
| |
Stem: 't Ging een Meysken aen de kant.Het geschieden op een tijd,
een Man in sijn oude Jaren,
is geworde Heremijt,
en lied alle weelde varen,
heeft de Werelt met haar pragt,
maer voor slaverny geagt.
Twee Soons lied hy in de Stad,
't derde heeft hy mee genomen,
en hy seyd' hy zoude dat,
noyt by Vrouwen laten komen,
hem dogt 't geen men noyt en sied,
dat bekoort 't herte niet.
't Kint dat bleef so by sijn Vader,
en quam nimmer by de luyden,
en at met hem menig Jaer:
niet dan wortels ende kruyden,
vaste driemael in de week,
en dronk water uyt de beek.
Maer also 't eens quam te pas,
dat daer in een van de Dorpen,
by de Boeren Kermis was,
en men na een Gans soud' worpen,
so dat al de soete Jeugt:
dat quam zien met volle vreugt.
| |
[pagina 448]
| |
En een Priester wel bekent,
en Man van zeer goede zeden,
woonde aldaer ook ontrent,
heeft dees Heremijt gebeden,
en door sijnen Bood belast,
dat hy soude sijn zeyn gast.
Dese Gast aldus gebeen,
gingh de saeke overleggen,
en lied sig alsoo het scheen,
van den goeden Borst geseggen,
ende na een diep gepeys:
trok hy met sijn Soon op reys.
Hansken sag vast hier en daer,
so sij over wegen gingen,
en al dat hy wiert gewaer,
achte hy voor wonder dingen,
en sijn Vader leyd hem uyt,
Wat dat dit en dat beduyt.
Op 't lest sag hy by geval,
een hoop steedsche Vrysters speelen,
ende in het groene dal,
geestig gingen sitte queelen:
ende maekte soed geluyd,
by de Loovers onder 't Kruyt.
Hanske sag haer schoon cieraet,
't quantjen bleef 'er op staen merken,
en hy prees haer soed gelaet,
hy voeld zijn gewrichte werken,
‘t woud' so 't scheen niet verder gaen,
maer is stille blyven staen.
Vader seyd' den jongen Held,
hoe magh 't soete Schepsel hieten:
ik en heb u noyt in 't veld,
| |
[pagina 449]
| |
sulke Vogels konnen schieten,
en na ik 't gediert besien,
so hoort men 't gonst te bien.
De Man seyd 't geen dat gy siet,
en zo in het veld hoort schreeuwen,
dat sijn Gansen anders niet,
erger dan de stoute Spreeuwen,
een snoot en een oolick goed,
daer af gy u wagten moet.
Vader seyd' den jong Gesel,
laet mijn by die Gansen blijven,
ik wil met de dieren wel:
mijnen jongen tijd verdrijven,
ik en vreese geen verdriet,
zy en zyn so grousaem niet.
De Man voelde sijnen gront,
daghte wat zal dit beduyden,
'k meende seyd hy binnens monts,
't kint kon niet dan groene kruyden,
maer die lecker als hy is,
kan meer als het groene lis.
Dog zijn Vader stied hem voort:
en ging van de wege treden,
't kint in sijn gemoet gestoort,
volgt hem na met trage schreden,
en seyd Vader mag het zijn:
koopt dog eens een Gans voor mijn.
Mijn dunkt 't waer mijn een pleysier,
dat ik mogt een gans genieten,
al waer 't al mijn leven schier:
het en soud' mijn niet verdrieten,
Vader se[y]d' d'onnoosel Hans,
lieve koopt my dog een Gans.
| |
[pagina 450]
| |
De Man stont geheel verstomt,
en seyd' wat laed narre-kluysen,
al wat dog van katten komt:
is so 't schijnt geneyt te muysen,
en hoe nau men jeugt besluyt,
't schijnt sy wilder egter uyt.
Na dat Hansken met zijn Vaer,
van de Feeste was gekomen,
en een yder van malkaer:
zijnen afscheyt had genomen,
was de guyt het Kluysje moe,
en liep na de Gansen toe.
Achtien Jaer was Hansken oud,
als hy van sijn Vaer gink loopen,
Hansken had den bras van 't woud,
Hansken woud' een Gansken koopen,
Hansken hadde genen deeg,
voor dat hy een Gansken kreeg.
|
|