Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)

[p. 403]

^*

* Katern 53

Een Nieu Lied van Anjouw en sijn Groot-Vaer, hoe dat sy voor malkanders ziekte geen Remedie en kunne vinden.

Voys: Als Boksvoetje, etc.

Wel kleyne Flipje hoe kreytje so seer,
zuy zuya, zuy zuya, mijn kindeke teer,
wat scheeltje mijn lam,
of schortje de pram,
of maekter u groote papa u so gram.

Of hebje ook in jou Luyers gekakt,
dat stinkertje linkertje moet sijn gerackt,
zijn Montje dat brand,
of krijgje een Tand,

[p. 404]

 

of steekt u een speltje door de navelbant.

 

 

 

Hy drijt in sijn Wiegje sijn luyers zijn nat,

 

hoe smart hem sijn sakje, hoe rood is sijn gat,

 

hy kreyt dat hy schut,

 

hy scheyt rut, tut, tut,

 

't agter kasteeltje gaet prut prut prut prut.

 

 

 

Sa Baker brengt drooge luyertjes aen,

 

wy sulle kleyn Flipje verbakere gaen

 

Tot Ooren en Mond,

 

sid hy in de strond,

 

hy wort van schreeuwe blaeu ende bond.

 

 

 

Kom baker sed de stoel met de Rinkels ook klaer

 

laed hem schoon uytkacke den treuselaer,

 

geeft de pap-pot hier,

 

met suyker op 't vier,

 

voor onse kleyn Flipje van tierelierelier.

 

 

 

Anjouw.

 

Het is mijn om geen pappotjes te doen,

 

Mameere Madame de Maintenon,

 

maer het is door spijd,

 

dat ik staeg so krijd,

 

dat ik spanje brabant en vlaender ben quyt.

 

 

 

Van schrik so heb ik gekregen de koors

 

De Hollanse Engelse en Duytse doctoors,

 

die schenken mijn groot,

 

de pillen van Lood,

 

mijn beste krijgshelde die schiete sij dood.

[p. 405]

 

Louwies.

 

Kleyn Flipje wy krege van 't selfde sop,

 

in Braband en Vlaendere op onse kop,

 

mijn Volck geveld,

 

de steden ontweld,

 

waer over dat mijnder 't podegra quelt.

 

 

 

Voor Turin daer gong 't ook van gelijk,

 

en ook in Jtalien og ik beswijk,

 

tis al in 't Rumoer,

 

mijn Land is in roer,

 

van Ruyters, zoldate burgers en boer.

 

 

 

Jck vreese voor het toekomende Jaer,

 

kome de Hollanders mij dan weer so naer,

 

zy jagen met schant,

 

mijn nog uyt mijn Land,

 

mijn wereltse gelorie die leyd in 't sant.

 

 

 

Jck liedt my eerst noeme Lodewijck de Groot,

 

ik meende te dwinge heel swerelts kloot

 

maer dese hoogweert

 

is met my verkeert,

 

de Hollanders hebbe my danse geleert.

 

 

 

Mijn gisse is misse

 

mijn bloedt is geraekt,

 

ik heb 'er mijn Rekening qualijck gemaekt,

 

ik kan snags certeyn,

 

niet slapen van pijn,

 

zo trille mijn leden van de flerecijn

 

 

 

Jk voel wel dat ik 't niet lang make sal,

 

want ik kreyg geduerigh een swaer overval,

 

als de Dood mijn hiel,

 

op Sinte Michiel,

 

zo wilt lustig bidde voor mijn lijf en ziel.