Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)

[p. 200]

Een Nieu Lied, van het geluckig arriveeren van de Oostindise Schepen,

Stem,De vlaemse meysjes.

Wat isser nu een vreught,
de Amsterdamse Meysjes,
die sijn nu heel verheugt,
en betonen blijschap aen alle kant,
nu dat 'er zijn gekomen,
uyt Oostinjes land.

De Schepen vol en swaer,
seer rijkelijck geladen,
met kostelijke waer,
van Porcelyne Cits en Thee,
die sij o zoete meysjes
brenge voor u mee.

Nageltjes soedt van geur,
Fouly Notemuschaten,
Zey van veelderley kleur,
Perelen Diamant en Goud,
apen en papegayen,
en competje houd.

Elk vlamt nu op de buyd,
de Waerde en Waerdinne,
die snuyvender op uyt,
de hoerties die doen mee haer best,
om een oostinies vaer
te krijge in haer nest.

Sy schicke haer fraey op,
met twee loense Pandanten,

[p. 201]

 

hangen sij aen haer kop,

 

en op haer naekte Borst een boot,

 

van suyver pothuys goutie

 

van het ons drie groot.

 

 

 

Haer haertie is heel net,

 

gekrult met hete pijpen,

 

en gepoeyert adret

 

haer borsies blood en om haer hals

 

een grootte toer van perels,

 

dog 't is maer vals.

 

 

 

Een Tabbert na de trant,

 

rokies kousjes en muylties,

 

is alles figelant

 

zo stellen sij haer dan ten toon,

 

het scheyne wel godinne,

 

uyt vrou venus troon.

 

 

 

Sij staen is dat niet raer,

 

de heelen dagh te loeren,

 

op een Oostinjes vaer,

 

om die te krijge in haer kant,

 

daer sij dan nagt en dage

 

mee gaen aen de trant.

 

 

 

Men haelt zijn hart dan op,

 

met drinken en rinkinken,

 

het zeyltje moet in top,

 

het Hoertje soend dat streelt en dat blijd,

 

het lieve Slappetroutje,

 

tot zijn geld is quyd.

 

 

 

Dat duurt een weeck vijf ses,

 

dan is het adieu monkeurtje,

 

Agter ziet gy mijn lest,

 

gaet en beschaert weer ander splint,

 

passeert nog eens de linie,

[p. 202]

 

en komt dan weer vrind.

 

 

 

Dan loopt hy tot een spod,

 

van Waerden en Waerdinne,

 

elk hout hem voor een zod,

 

dan is hy ider in de weeg,

 

omdat zijn poen verhaert is,

 

en zijn kist is leeg.

 

 

 

Dan moet hy weer van kant,

 

voor 't zielverkopers Jantje,

 

weer na dat warme land,

 

dan is 't adieu piro mijn vink,

 

ik moet voor dwang weer varen,

 

want ik hier al stink.