|
| |
| |
| |
Plicht-vaarzen aan Haar Hoogheit Mevrouw de Princes Douariere van Oranje,
toen Haar Doorluchtigheit my met het goude beelt van Haar Gemaal Freederik Henrik
Prins van Oranje, &c. begenadigde.
Laat Mavors helden, door hun oorlogsdaaden praalen
Met wapenschilden, die met gloênde blixemstraalen,
Boschleeuwen, tigers en gedrochten zyn versiert,
Prins Freedrix Gemaalin, heel schuw voor ongediert,
Heeft my zyn beeldt van goudt, tot borstsieraadt, geschonken.
Zoo wordt men, teegens wil, om loffelyk te pronken,
Op 't steigerend' Parns, by 't Neegental, gebracht.
De gunst van een Princes heeft ongemeene kracht.
De Dichters sterven nooit door 't leeven der Meceenen.
De Solmsche Pallas, die geen Pallas van Atheenen
In Staatvernuft ontwykt, beftelt myn veeder stof.
De wysheidt laat zich hier besluiten in het hof.
Haar gaaven blinken als de punt van Freedrix deegen.
De faam der schrandren dringt door afgepaalde weegen.
Zy eert der dichtren pen als 't zeegbaar oorlogszwaardt.
Wie kunst bemint wordt door de kunst by elk vermaart.
De deugt heeft op haar ziel een overstark vermoogen.
Zagh zy haar Egemaal in 't harrenas vertoogen,
Om voor de Staat van 't Landt, in 't kraaken en geknars
Van staal en loodt, te woên, zy vloogh d'Oranje Mars,
Haar man, te moet, en riep: ik volg daar 't Lot u dagvaardt;
Ik zal, tot heil van u, gewapent met een slagzwaardt,
Uw vyandt naadren dwars door 't gieren van de loôn,
Om, neffens u in 't veldt, langs bergen steil van doôn
In vrouwekleeding met een mannenhart te kampen.
Oprechte liefde vreest, riep zy, geen oorlogsrampen.
| |
| |
Wie dat 's Landts Veldtheer eert, zal zy haar gunsten biên.
Die Heldt, die d'yzer' eeuw door 't staal naar 't West deedt vliên,
Komt my, door haar, in 't Noordt van enkel goudt bestraalen.
Wat dichter dat langs 't Y met lauwerier gaat praalen,
Ik praal met Freederik, die zeegepraalen baart;
Die al de lauwren, door de zeissen van zijn zwaardt,
In 't bloedigh oorlogsveldt, op 't strijdtbaarst' af ging meien.
Vernuft en Dapperheidt, die hem door d'aardt verbreien,
Verschynen in 't gelaat met onderling gespan.
Zoo ziet men Kato en Augustus in een man.
Hy wykt noch Griex verstandt, noch Roomsche wapenkunsten.
Myn Zangheldin, verbaast door d'onverwachte gunsten,
Wordt nu zoo roodt van schaamt in 't aanzicht, als haar borst
Door 't goudt van 't Princebeeldt. noch poogt haar pen de Vorst,
Tot dankbaarheidt, in Duits, naar 't leeven af te malen.
De waarheidt zoekt geen roem door klank van vreemde taalen.
Wie door zich zelf bestaat hoeft geen onduitsche schacht.
Neen; d'Amstel zegt: hou standt: hier eist een grooter kracht.
Laat Neederlandt, roept zy, de helmen, harrenassen,
Slagzwaarden, spietsen en al 't schut, dat door 't verrassen,
En 't woeden van de krygh, de vyandt is ontrooft,
Tot schelle tongen smeên, zoo kan men van het Hooft
Der Staatsche legers, langs mijn watergracht, op zingen:
Hoe dat hy Grol, door kracht van wapenen, quam dwingen:
Een oorlogsproefstuk dat godt Mars voor goedt opnam
Nu, hoe dat hy voor dagh, door list, in Weezel quam.
De starken kan men best door krygsvernuft verpletten.
Hoe hy de Bosscher Maagdt zyn kling op 't hart quam zetten,
En eerelyk verkracht' in 't oog van 't Spaansche Hooft.
Wordt maagdekracht vervloekt? deez' wordt van elk gelooft.
Dan bidt Maastricht, Breda, Orsoy en Berk genaade.
Nu hult hem Hulst met hulst in plaats van lauwerblaade'.
Ik zwyg van Starkten die hy dwong door fier beleit.
Wie oorlogh voeren wil eist geest en strydtbaarheidt.
| |
| |
Ons dienen tot zyn lof niet min dan staale tongen.
Nu, hoe dat hy in 't veldt de vyandt heeft besprongen,
En maakte, waar hy quam, door 't zwaardt een oopenpoort.
Hy vreesd' noch kling, noch bus, bezwangert van de Moordt.
Fortuin vereerden hem haar zeegenrykste deege.
De krygsroem wordt niet dan door dapperheidt gekreege.
Wie moedt heeft maakt dat hy tot aan de starren stygt.
Nu, hoe dat hy de Kryg, door kryg, in boejens krygt.
Zoo wordt zyn oorlogskrans doorvlocht met vreedekransen.
Wie dat de Krygh verwint wint meer dan steên en schansen.
Zoo moet men zingen, roept onz' Amstel groen van lis.
O groote Zuilechem! vervang my zoo ik mis.
Gy hebt den Vorst verzelt in landt- en watertochten.
Hy heeft door uw beleit als met zyn zwaardt gevochten.
Wie kracht met raadt deurmengt heeft meer dan enkel schut,
De dappren worden door de schrandren onderstut.
"Uw borgtocht, Zuilechem, wordt door myn pen ontslaagen.
De Solmsche Hofzon was, om Freedrik te behaagen,
In 't hof, als hy in 't heir. haar glans wordt noit verdooft.
Zett' hy zyn stormhoedt op? zy nam haar praal van 't hooft.
Waakt' hy voor 't Landt en d'eer op 't veldt in 't harde wapen?
De zorg liet haar niet toe op 't zachte bedt te slapen.
Scherpt' hy het oorlogsvolk de nutte krygstucht in?
Zy zeedevormde, door haar voorgang, 't hofgezin.
Zweid' hy zyn deegen, om in 's vyandts bloedt te baaden?
Zy kreegh haar naaldt, om zyn bedryf, door goude draaden,
Op zyd' te schilderen, daarz' al haar kunst aan stelt.
De dapperheidt en deugdt verscheenen hier in 't veldt.
Elk worstelt om de palm: elk heeft deez' ook gekreege'.
O deugdelyke twist! o loffelyke zeege!
Prins Freedrik won in 't heir, Amelia in 't hof.
O springbron van myn dicht! uw deugdt bestelt my stof:
Vergeef my zoo ik mis, om u naar eis te danken.
Ik wordt verhindert door de Deensche zeegeklanken.
| |
| |
Eerst hadt ik zucht, nu is myn zucht vereent met plicht.
Een dankbaar Dichter sluit zyn hart op als hy dicht.
|
|
Auteursrechtvrij