Alle de gedichten. Deel 1
(1662)–Jan Vos–
Auteursrechtvrij
[pagina 209]
| |
Op, volg 't gedreun der schutteryen.
Een die de Duitsche dichtkunst eert,
Behoort men met gedicht t'ontmoeten.
Ik ga de rey der dichters voor,
Om Maarseveen met zang te groeten.
Vergun myn schorre pen gehoor.
Toen 't woest Geweldt begon te woede',
Besloot het volk zich met een wal.
De wallen zyn om ramp te hoede.
Door wakkerheidt behoudt men stal.
Wie vry is laat zich niet verheeren.
De dieren waapnen zich voor quaadt.
Het Y, beroemt door Staat-regeeren,
Heeft Maarseveen, naar ryp beraadt,
Tot hooft der schuttery verkoozen;
Haar eerste Rechter van 't gerecht:
Die 't zwaardt gebruikt tot schrik der boozen,
En al wie dat men laagen leght,
Voor ramp beschermt, door recht te pleegen.
Zoo raakt d'onnoozel' uit de ly.
De Rechters passen rechte weegen.
Minerf, de hooftgodin van 't Y,
Begaf zich by de schutterschaaren,
Daar Maarseveen het zwaardt ontfangt,
En sprak: o Kaizerin der baaren!
Die staadigh naar myn raadt verlangt,
De schutters zyn tot steun der steeden.
De steeden voor de burgery.
Het volk bestaat door dapperheeden.
Door 't zwaardt bedwingt men dwinglandy.
Zoo dempt men putten, galgen, raaden;
Ja pynbank, water, vuur en staal.
De vryheidt spruit uit heldendaaden.
Van Maarseveen, daar ik meê praal,
| |
[pagina 210]
| |
Die zweert voor u in noodt te stryden,
Gelyk zyn vaader heeft gestreên,
In d'allerdroefst' en bangste tyden;
Toen zwakke vrouwen daaden deên,
Waar dat haar 's vyandts heir toe porde,
Die van de starkste mannen eer
Gepreezen dan gevollight worde.
Dat yder dan zyn Hopman zweer,
Tot voorstandt van d'aaloude keuren,
Eer dat haar iemandts lust verwoedt,
Tot schrik van 't vrye Landt, komt scheuren,
En dompelen in menschebloedt.
Zoo stuit men 's vyandts oorlogslisten.
De wapens zyn tot heil der steên.
Zoo smoort men kerk- en burgertwisten;
Twee helsche pesten voor 't gemeen.
Zoo zwygt het graauw van huizen plondren.
Hier zweeg Minerf vol geest en moedt.
Mit viel de schuttery aan 't dondren.
De gladde Nimf van d'Amstelvloedt,
Bedekt haar hooft, uit vrees, met stroomen,
En dook tot in haar watergracht.
De vrees is quaalyk te betoomen.
De schrik heeft ongemeene kracht.
Zy school tot in haar veenspelonken.
Het stroom- en goudtryk Amsterdam.
Scheen tot de starren toe verdronken,
In eene zee van rook en vlam.
De lucht was vol van gloênde straalen.
O wakkre Heer van Maarseveen!
Gedoog dat ik myn aâm mach haalen,
Daar gy gelyk een Mars komt treên;
Zoo zing ik hoe men u bestaarde,
En neevens 't Ridderschap beschonk,
| |
[pagina 211]
| |
Met eene reex van zilvre zwaarde',
Waar dat de Gotsche leeuw uit blonk;
Een dier dat door zyn wyde stappen,
Dwars over alle golven heen,
De Ryn zoo hardt op 't hart komt trappen,
Gelyk 't oudt Roome heeft getreên;
Toen 't overlaân van paarelstaaven
En goude kroonen, door het vuur
Van zyne fakkel, wierdt begraaven
In 't gloeiendt puin van dak en muur.
Myn dicht zal dondren als uw bussen:
Want gy bestelt myn veeder stof.
De zucht tot dicht is niet te blussen.
Vergun my eens dat ik uw lof
In d'ooren van de Faam doe dringen.
De waarheidt hoort men op te zingen.
|
|