Lust tot poëzie

Op het overlijden van wijlen de edele en erentfeste heer Cornelis Pietersz. Hooft, raad en oud-burgemeester van de wijdberoemde koopstad Amsterdam, zalig ontslapen op de eerste dag van het jaar 1626
Klinkdichtaant.

Trekt om 't raadsheerlijk lijk geen droeve torenklok,
het burgerlijk beklag zal deze baar geleien.
De balling, weeuw en wees beluien hier met schreien
hun waard, haar man, hun voogd, waar 't leven uit vertrok.

Hangt aan de wand van 't koor die burgemeestersrok,
die tabberd, wijd van baat- en staatzucht afgescheien,
die Deeg'lijkheid hem ging zo onbesproken breien -
hieraan heeft Eigenbaat niet d'allerminste vlok.

Dat nu Amstelredam in 't rouwkleed valle aan 't huilen;
haar zegenrijke beurs ontbeert een harer zuilen,
haar raadhuis een pilaar. Hoe drukt ons dit verlies!

Doch troost u, rijke stad! Men zal u zalig noemen,
als Room' Fabricius en Cato's deugd wil roemen,
zeg: hooft dat was de man waardoor mijn glorie wies.