Lust tot poëzie

[p. 16]

Cupido en de Dood die sliepen beiden samen;
ontwakende zij blind elkanders schichten namen.aant.

Afb. 2. [Gerard de Iode] uit Den gulden winckel der konstlievende Nederlanders (1613).

Rom. 6
De dood, de bleke dood (wanneer wij 't recht doorgronden)
is de gerechte loon en straf van onze zonden.

Cupido en de Dood zich legden om te slapen
in een zacht bloemendal met hun getuig en wapen;
maar als zij beid' te gaar ontwaken uit de dut,
onwetende nam de een des anderen geschut.
Het domme minnewicht ging schieten met der ijlen,
de harten die hij trof haast stierven van de pijlen.
De Dood, de blinde Dood, waar zij de borst doorklieft

[p. 17]

 

des grijzen ouden mans, daar kweelt hij van de liefd'.

 

Daarom is 't dat (hoe vreemd het schijnt in onze zinnen)

10

de jonge dikwijls sterft, en d'oude kweelt van minne;

 

daarom is 't dat de jeugd als ene bloem valt af

 

van haren groenen steel, gebliksemd in het graf,

 

en dat het minnevuur des ouden hart doorkruipet,

 

en pijnelijk hem 't merg uit zijn gebeenten zuipet,

15

dat weggerukket wordt de jong'ling als een dief

 

en dat den ouden stok vrijt om zijns harten lief.