Hekeldichten

Met de aantekeningen der ‘Amersfoortsche’ uitgave

[p. 89]

Gedachtenis van Geurt Diedriks van Beuningen aant.,

Toen Beuningen het ziekbedt hiel ^a,

En d' oude en afgeslaefde ziel

Het zwakke lichaem wou begeven,

En zuchte naer het eeuwigh leven;

Verscheen voor hem, en wel te ty,

De droeve Maeght van 't zeilryk Y,
Haer pruik aant., vermast aant. van gout en steenen,

a Wanneer, omtrent het jaar 1627 of 1628, de zaken t' Amsterdam in de vroetschap heel wankel stonden, en dat aant. men twijffelde, of dat deel der vroedtschap, 't welk de zaken, omtrent het stuk van den Godsdienst, tot matigheit zocht te beleiden, zou konnen boven drijven, werdt de Burgemeester Geurt van Beuningen ter doodt toe krank; doch eindelijk weêr bekomende en noch zeer zwak, zou de Raedt vergaderen, om te raedslagen aant. over een zaek daer 't al aen hing, en 't quam op weinig stemmen aen. Hij overlei of hij in den Raedt dorst gaen of niet. Zijn doctor of geneesmeester, de heer Niklaes Tulp, die ook Raedt en van ander verstand was als Van Beuningen, riedt hem 't gaen naer 't stadthuis sterk af, zeggende, dat hij gewis zou instorten, en dat het om zijn leven gewed ware. Van Beuningen vond zich bekommert, en ontboodt eenen doctor Gerrit, Roomschgezint, dien hij te kennen gaf, wat aen zijn bijzijn in den Raedt gelegen was, en om raedt vraegde. Doctor Gerrit riedt hem, dat hy, als de heer Tulp met zijn koetsken t' zijnent zou komen, met hem op zou sitten en naer 't stadhuis rijden: hij volgde dien raedt, tegens 't afraden van Tulp, en hielp met zijn ééne stem de zaek, daer 't om te doen was, door drijven.
De heer Reinier Paeuw aant., hem ziende in den Raedt komen, zeide toen tegens iemant: ‘Het schijnt, dat de dooden uit den grave opstaen, om mij tegen te zijn.’ Op dit voorval speelt de dichter in dit gedicht, gestelt ten dienst van den Secretaris Mostaert, die een nigt van den heer Van Beuningen hadt getrout, en daerom zijn neef werdt 1128aant. genoemt.

[p. 90]

 

Die blonk door 't zwarte lamper aant. heenen.

 

Zy steende en sprak voor 't steenend bedt:

10

O, Diedriks zoon, zoo gy me redt,

 

Zoo is'er hoop. Mijn staet wort kranker.

 

De burgertwist vreet in, als kanker.

 

Mijn goude vryheit in de klem,

 

Die hangt aen 't stijven aant. van een stem.

15

Ik heb veel Raden aant., luttel vaders aant..

 

Toen sloegh zijn hart, en al zijn aders

 

Van schrik, en vaderlijke aant. vrees,

 

En hy verpijnde aant. zich, en rees

 

Al hijgende op, en liet den wagen

20

De kranke leên op 't Raethuis dragen;

 

Zoo uitgemergelt en gemat aant.:

 

Niet eens beducht, of schokkend radt

 

Of winterlucht zijn tijt moght korten,

 

En op een nieuw aant. hem in doen storten.

25

De wederspannigheit vernam

 

Den geest, die uit den grave quam,

 

Een voorspook aant., dat haer' afgang spelde.

 

Men denk, hoe 't bitter hart ontstelde.

 

De flauwe Vroetschap scheen verlicht,

30

Alleen door Beuningens gezicht.

 

En stemde 't eerlijkst aant. met malkandren.

 

Zoo kan een stem de kans verandren:

 

Zoo leeft een grijs en rijp verstant

 

Een oogenblik voor 't Vaderlant,

35

Na lange moeite, en veele jaren.

 

Godt wil zijn bloet aant. en Mostert sparen.