Hekeldichten

Met de aantekeningen der ‘Amersfoortsche’ uitgave

[p. 86]

tekstkritische noten

Tekst van 1644: 24 Soo veele steên besluyten uit een mondt.

Wellekomst van den Heere Huygh de Groot aant., t' Amsterdam, na zijne langduurige ballingschap.

Wat zaelge wint is 't, die van 't Lelistrant aant.,
Den stroom op, in 't ondankbre Vaderlant
Hervoert het Delfsche aant. wetorakel, dat
Gekoffert aant., als een kostelijken aant. schat,
Weleer de bange Maes afdrijven aant. quam,
Tot dat de Sein het in haer armen nam,
En zette dat geberghde aant. Godtskleinoot aant.
Met blyschap op den Koningklijken schoot
Des Allerkristelijksten aant. Luidewijks,
Die 't herbergh schonk tot glori zijnes Rijks;
Op dat het, na'et verstuiven van die wolk
Des druks, verscheen tot heil van 't vrye volk,
En 't misverstant, aenziende 's Helts gedult,
Hem weder eerde, en riep: het is mijn schult!

De Vader der welsprekentheid herblonk

Zoo weêr te Roome, als d'ordenloosheit stonk
Van Clodius aant., die schadelijke pest
Voor 't lichaem van het algemeene best.
Het treurigh aenzicht van den Staet dat lacht.
De zwakke wetten voelen nieuwe kracht.
Zelf aant. d' ontucht aant. wort beschaemt van 't eerlijk licht,
Rechtvaerdigheit hout vreê door evenwicht.
De Rede stemt niets troebel, maer gezont.
Nu spreken zoo veel steên uit eenen mont.
Men tast niet meer in blinde duisternis.
Der burgren oirbaer aant. 't eenigh doelwit is;
En rept 'er ergens een van dwinglandy.
Daer ooght aant. men op als hiel hy Spanjes zy'.

O, Groote ziel, o zon van mijn gezangk,

Die weêr verrijst, na uwen ondergangk,

[p. 87]

 

En ons verheught met dezen gouden dagh,

 

Dien Hollant wel met eere vieren magh;

 

Wat woorden zal de dankbare gemeent

 

Best aant. vlyen aant., als de goutsmit dier gesteent,

35

Om u t' onthalen op den hooghsten trap,

 

Na 's kerkers ramp, na zuure ballingschap?

 

O stalen hart, al gloeiend hardt gesmeet!

 

O Groothart, met wat hemelsche magneet

 

Bestreek Standvastigheid uw vast gemoedt,

40

Dat het zoo heel van liefde t' onswaert woedt aant.,

 

En wraekt de weelde van een aertspaleis aant.,

 

En kust het lant, zijn strenge stiefmoêr, peis aant.! -

 

 

 

In 't einde van Wijnmaent mdcxxxi.

38 hemelschen. 40 heet. 42 lant en al zijn haters.