Hekeldichten

Met de aantekeningen der ‘Amersfoortsche’ uitgave

Op de doot van Koenraet Vorstius aant.. ^a

Nu rust hy, die versmaet in ballingschap most leven,
En bonsde van 't altaer den Afgodt aant. van Geneven.

Dien grouwel, die 't vergift schenkt uit een' gouden kroes,

En Godes aengezicht afschildert als de droes aant.;

Als hy d' aflooting aant. van zoo meenigh duizend Stammen
Ter helle stuurt, en pijnt aant. met eindelooze vlammen,

a De Dichter zinspeelt op zijn boekje genaemt doodsteek der Absolute Predestinatie. (Aanteek. van 1736).

[p. 6]

 

Na datze zijn tot quaet genootzaekt buiten schult,

 

Op dat, quansuis aant., haer maet reghtvaerdigh wert vervult.

 

Dit kon geleertheids roem niet hooren zonder straffen,

10

Als hy dien Cerberus aant. driehoofdigh hoorde blaffen;

 

Dies smeet hy ketenen, op dat hy temmen moght

 

Den uitgelaten vloek van 't lasterlijk gedroght aant..

 

De helsche afgront woedt, en staet geweldigh tegen aant.,

 

Braekt dampen uit zijn kolk, die, hemelhoogh gestegen,

15

Bezwalken aant. dik de lucht, op dat genaderijk

 

Dees goetheit niet gemeen bestraele een yegelijk.

 

De Vorst, nu afgestreên aant., gedwongen te vertrekken,

 

Voor broeder Esau aant. vlught en kiest uitheemsche plekken,

 

En volght des waerheits spoor op 't redelijke padt,

20

Geeft Godt zijn ziel, zijn lijf de Vrederijke stadt.

 

 

 

Overleden 1622 den 9 van Wijnmaent.

De uitg. van 1736 heeft vs. 8 wort. 16 Dees grootheit. Die van 1647: 4 't lieflijck aenschyn Gods. 9 Naem niet lyden. 10 den C. 11 Dien smeede hij. 13 Der hellen.