Logo DBNL
De werken van Vondel. Deel 8. 1656-1660 (1935)

De werken van Vondel. Deel 8. 1656-1660

(1935)–Joost van den Vondel–rechtenstatus Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende

Ter bruilofte van den weledelen Heere Peter van Heimbach, Raetsheere van Keurvorst Brandenburg, in het Hertoghdom Kleef, en Graefschap van der Marck, &c.
En Mejoffer Maria van Block.aant.*

CONCORDES ANIMAE.

 
Twee schoonen, daer natuur haer' lust aen zagh,
 
Verbaesden 't oogh in 't licht van onzen dagh,2
 
De prinslijcke en opluickende Amelye3
 
Voorheene, en nu de zanggodin Marye,
5
De tiende, na de negen, die de lier4-5
 
Van Kleefsche Apol, heer Heimbach, met laurier6
 
Omvlochten, volght, daer 't hof zijn zang laet hooren,7
 
Als een bancket, bereit voor leckere ooren.8
 
Ick volgh hun torts, op Hymens blyden tredt,
10
En zinge bruit en bruidegom te bedt.
 
De Venus, op Griecksch marmer afgegoten,11
 
Ten voorbeelt van Apelles kunstgenooten,12
 
Vondt haers gelijcke, indien het stomme beelt
 
Voor 't leven niet moet zwichten, en verscheelt
15
Zoo veel als ziel en lichaem van elckander.14-15
 
Heer Heimbach, in 't naerspooren kloeck en schrander,16
 
Sloegh d'oogen by geval in Aemstels stadt17
 
Op zulck een schoone, en zagh in haer den schat
 
Der schoonheên zich onschatbaer openbaeren:
20
Gelijck van outs Leander, [toen de schaeren
 
Vast yverden om Venus met een' kus
 
Te Sestus toe te wyden duif, en musch,
 
En rozekrans, feestoen, en myrtebladen,]
 
In Hero zagh, en zich niet kon verzaden
25
Met zulck een licht, dat uit haer aenschijn scheen,20-25
 
De harten der aendringenden alleen26
 
Naer zich trock, als de morgenzon alle oogen,
 
Wanneerze rijst. de Raetsheer, opgetogen
 
Door dit gezicht, vergat zich, en een vlam29
30
Ontvonckte 't hart, om binnen Amsterdam
 
De kennis van dees schoonheit aen te voeden.31
 
Zijn jeughdigh hart raeckt meer en meer aen 't gloeden.32
 
De minne spant de snaeren van zijn veêl
 
Op galmen van haer liefelijke keel,
35
En gaet ten dansse op haer gedicht, en nooten.33-35
 
Nu denckt hy noch aen Keurhof, noch aen grooten,36
 
Noch oorlogh van den Keurvorst, die, te velt
 
In 't harrenas, den koning van de Belt
 
Hanthaven wil by 't recht der noortsche kroonen,37-39
40
En d'adelaers van Leopoldus troonen40
 
In 't aenzicht plant van Karel, die, te snoot,
 
Zijn zuster, en haer' heer, den Koer, verstoot41-42
 
Van 't wettigh erf, dat, billijck en bevredight,43
 
Gustavus kroon en stoel noit heeft beledight.44
45
De minnaer zet de staetzorgh uit den zin,
 
En volght alleen den standert van de min,46
 
Belegert dit kasteel in zyn gedachten,
 
Treckt af en aen op d'ingestelde wachten,48
 
Houdt spraeck, genaeckt van verre nacht en dagh,49
50
Bespiet waer hy het hart bestormen magh,
 
Op hoop of zy het endtlijck op moght geven,
 
En daedingen, behoudens lijf en leven.52
 
Een schoonheit, die verwonderinge baert,53
 
Is een belegh en krijgh voor Troje waert.54
55
De midnacht, die de verf der zichtbre dingen
 
Misverft, en streelt wat van bekommeringen55-56
 
En arrebeit en zweet leght afgeslooft,57
 
Stont met haer slede in toppunt, boven 't hooft58
 
Der weerelt. al de menschen, en de vogels,
60
Beschaduwt van haere uitgespreide vlogels,
 
Genoten rust, en loken d'oogen toe,
 
Behalven hy, die, geen vryaedje moe,62
 
Bekommert om de liefste te behaegen,
 
Op Nasoos trant, volharde in 't jammerklagen;64
65
Wanneer, zoo 't scheen, hem vaders geest verscheen
 
Voor 't bedde, daer de zoon de frissche leên66
 
Hadde uitgestreckt. hoe scheen de helt te leven!
 
Nu niet gestelt, als toen hy was vergeven
 
Met helsch venijn, hem uit een goude schael
70
Geschoncken, op 't moordaedigh feest en mael,
 
En hofbancket: als d'eer der Keurestaeten
 
Vergiftight lagh, en van de hoop verlaeten.68-72
 
De vader, noch gedachtigh aen den zoon,
 
Vertrooste, voor de koets, met dezen toon74
75
't Verlangend hart, gepynight onder 't vryen:
 
Mijn waerde zoon, wat was 't my een verblyen,
 
Zoo dra myne asch, en koudt gebeente in 't graf
 
Gevoelden dat u Min de sporen gaf78
 
Om vierigh by dees zedige aen te houden;79
80
Te volgen 't spoor der oudren en getrouden;
 
Te winnen een', waer in mijn geest herleeft;81
 
Een' die mijn' naem den ouden luister geeft,
 
Op 't voorbeelt van den grootvaêr, wiens geweeten
 
Zich in den dienst der Keuren heeft gequeeten84
85
Te Heidelbergh, en Kleef; als Keurgezant
 
Zijn meesters last gesterckt by Ferdinand;
 
Van Barbaryn omhelst wert, als zijn' broeder;87
 
By Luidewijck, en Vrankrijcks grooten hoeder
 
Den Kardinael Armand zoo hoogh gezet;89
90
In 's Gravenhaege, en Leeuwaerde, om de wet
 
En 't hofrecht van die landen te bewaeren,91
 
Genoot wert, in het opgaen van zyn jaeren.
 
Ick zwyge hoe de Keurvorst om mijn trou93
 
Veel nooder dan zijn' vinger missen wou
95
Den Kantzelier, die zijn gespreide volcken95
 
Regeerde, en 't hof van Brandenburgh, door wolcken
 
En starren heene, alom in top verhief.
 
Volhardt, hou aen by uw verkore lief:
 
Zy zal uw min met wederminne loonen,
100
't Geluckigh ende alle uw verdrieten kroonen.
 
Uw moeder ziet de bruiloft in 't gemoet,101
 
Een' jongen neef allengs, op grootvaêrs voet102
 
En vaders spoor en voorgang, met zijn schreden
 
Hen volgen, en hun ampt ten hove kleeden.104
105
Zoo sprack hy, en verdween aen ydel lucht,105
 
Gelijck een droom. de minnaer met een zucht
 
Van liefde volght den wensch van zynen vader,
 
Geraeckt in 't hart der liefste, spreecktze nader,
 
Tot datze in 't endt bewillight 's minnaers be.
110
De bruiloftsgodt daelt neder, als dees twee,
 
Een hart, een ziel, in 't bruiloftshuis vergaêren,111
 
Geleitze met zijn tortse, op zang en snaeren,
 
Naer 't weeligh bed, daer 't op een scheiden gaet,113
 
De bloode bruit haer maeghdelijck gewaet
115
Verworpt, op klanck van toegezonge rymen,115
 
En dus ontfangt het afscheit van godt Hymen:
 
Wat schaemroot verft de rozen op uw wang
 
Noch rooder door de traenen? dit 's de gang
 
Dien grootmoêr, en uw moeder voor u gingen;
120
Toen zy getroost de bruidegoms ontfingen,120
 
Omvlochten met haere armen, blanck en zacht,
 
En 's morgens zich bedanckten van den nacht,122
 
Die zulck een vreugt en vrientschap kon verwecken.
 
De duiven van de minne treckebecken,
125
Op 't klappen van het kussen, mont aen mont.
 
De bruigom, lang aen 't quynen, wort gezont
 
Door dezen geur, gepluckt op roode tippen
 
Van nimmer zadt genoegh gekuste lippen:
 
En Venus, die de vlam ontvonckt, en blust,
130
Noopt zelf de bruit, tot datze wederkust.130
 
Gelieven, kust dat mont en harten kleven.
 
Het bruiloftsbedt is d'acker, daer het leven
 
Op bloeit, en groeit, al even groen en bly.
 
Dit 's Venus bouw. hier staet de weerelt by.134

Vorige Volgende

Over het gehele werk

titels


auteurs