De werken van Vondel. Deel 8. 1656-1660

[p. 553]

De CXLII. Harpzang.^*

Domine, exaudi orationem meam.

Wil mijn gebedt, o Heer, verhooren,
En vang mijn smeecken met uwe ooren;

Gelijck de waerheit van uw' mont

Zich aen verzoening zelf verbont.^3-4

Verhoor mijn bede nu mewaerdigh,⁵
Gelijck gy toezegt, zoo rechtvaerdigh.

Wil niet met uwen dienaer rechten:
Want niemant leeft'er van uw knechten,⁸

Die voor uw aenzicht kan bestaen,

En gerechtvaerdight heenegaen,

Naerdien mijn vyant, dus verbolgen,¹¹
Mijn ziel belaeghde, en quam vervolgen.

Hy plofte in 't stof mijn zwacke leden,
Vervoerde my in duisterheden,

Gelijck de dooden, schier vergaen.^13-15

Mijn geest ging angst en dootschrick aen,¹⁶

En 't hart in 't lijf, van schrick gedreven,
Begon te siddren, en te beven.

Ick overdocht al d'oude tijden
Der vaderen, geredt in lijden:^19-20

Ick overleide al 't geen ghy wrocht,

Wat schepping, wat gena vermoght.^21-22

Mijn zinnen staerden op uw wercken:
Ick kon alom uw goetheit mercken.²⁴

Toen hief ick met een vast betrouwen
Mijn handen, dicht in een gevouwen,

Naer u, voor wien mijn geest wel schijnt

Een lant, dat regen hoeft, en quijnt.

O Heer, verhoor terstont mijn smeecken:
Mijn geest en hart zijn gansch bezweecken.

* Ps. 142. - Enkele kleine varianten in vs. 4-7, 11, 33-34 uitgezonderd is deze vertaling dezelfde als in Dl. IV, 532.

3-4 V: in veritate tua, vs. 1; B: id est, juxta fidelitatem tuam, qua servas promissa tua de remissione poenitentibus danda.

5 mewaerdigh: medelijdend.

8 knechten: dienaars.

11 Naerdien: dewijl.

13-15 V: Collocavit me in obscuris sicut mortuos saeculi, vs. 3.

16 ging - aen: werd bevangen door.

19-20 V: Memor fui dierum antiquorum, vs. 5; B: id est, recogitare caepi misericordiam tuam, quam ab initio mundi Patribus nostris exhibuisti.

21-22 V: meditatus sum in omnibus operibus tuis, vs. 5; B: consideravi opera tua sive naturae sive gratiae.

24 toevoegsel.

[p. 554]

 

Och, keer uw aenschijn nergens heene

 

Van my, of 't gaet my als den geene,

 

Die zinckt in eenen diepen gront.

 

Dewijl op u mijn hoope stont,

35

Laet, eer de zon noch wort herboren,³⁵

 

My d'uitspraeck van genade hooren.

 

 

 

Ay, wijs wat wegh ick op moet streven;

 

Dewijl ick heb mijn hart geheven

 

Naer u. ontruckme toch de laegh³⁹

40

Des vyants, nu ick t'uwaert jaegh.

 

Leer my uw' wil en wensch verrichten:

 

Want gy, mijn Godt, kunt my verlichten.

 

 

 

Uw goede geest zal my geleiden

 

In 't rechte lant, en versche weiden.⁴⁴

45

Om uwen naem, vol majesteit,

 

Zult gy een lucht van billickheit,

 

Een leven, dat de ziel kan azen,

 

My lieflijck in den boezem blazen.^46-48

 

 

 

Gy zult mijn ziel ontslaen van plaegen,

50

En mijne erfvyanden verjaegen

 

Door uw gena, my toegezeght.

 

Dewijl ick ben uw eigen knecht,

 

Zult gy vernielen al de klaeuwen

 

Der vloecken, die mijn hart benaeuwen.⁵⁴

35 V: mane, vs. 8, in den ochtend.

39 laegh: hinderlaag.

44 versche weiden: toevoegsel.

46-48 V: vivificabis me in aequitate tua, vs. 11.

54 vloecken: vijanden.