Logo DBNL
De werken van Vondel. Deel 1. 1605-1620 (1927)

De werken van Vondel. Deel 1. 1605-1620

(1927)–Joost van den Vondel–rechtenstatus Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende
[LXIIII]
 
Den Dolphijn in het Meijr bewogen vande snaren*
 
Den Harper Arion draeght door de blauwe baren.


illustratie

Ion. 2.
 
Drye Dagen Ionas in den Walvisch was gedolven,
 
Die eyndelijcken hem spoogh uyt de water golven.
LXIIII
 
Den Herper Arion den Ocean gingh kruyssen1
 
In een Corintsche Barck, ontsiende niet het bruysschen
 
Des grondeloozen Meijrs, op dat hy aen het strand
 
Zijn stappen zetten mocht in't schoon Hesperisch land:4
5
Maer nauwe en is hy t' scheep, of heym'lick hy en hoorden5
 
Dat hem het Schip-volck s' nachts bestemde te vermoorden,
 
Dies hy van anxst en vrees schier kroop in eene schulp,
 
Als hy verlaten zich van alle menschen hulp
 
Vond in zijns lijfs gevaer: wat raed in dees verbazingh!8-9
10
Hy gaet terstond (als door een Goddelijcke inblazingh)
 
Zijn lichaem cieren, en toemaecken hupsch en schoon,11
 
Gelijck hy was gewoon, als hy den zoeten toon
 
Zijns gulden Chyters in een Schouplaets plagh te wecken,13
 
Op dat zijn ciersel noch tot zijns Lijckx eer mocht strecken,
15
En dat hy als de Zwane in zijnen lesten nood
 
Met eenigh droevigh Lied beklagen mocht zijn dood.
 
Dus zijnde toebereyd, dus zijnde toeberustet
 
Hy tot den Schiplien zeght: Maetroozen, my gelustet18
 
Tot d' eere Apollinis een Lied te heffen aen.19
20
Maer als hy naulijcx noch ten halven heeft gedaen,
 
De Zonne in Tethis schoot met zyne vuyr'ge Peerden21
 
Daeld zachtelijcken neer om daer zijn rust t' aenveerden;
 
Het Boots-volck al verwoed gelijcker hand toe treed,
 
Eer noch zijn doncker zeyl den Nacht hadde uytgespreed,
25
En komt gewapent aen om zijnen draet te korten,25
 
Dies hy van boven neer zich inde Zee gaet storten:
 
Maer eer met zijn gantsch lijf hy noch int water plost27
 
Hy vande Dolphyns wert gedragen en getrost,28
 
D'een neemt hem op den rugge, en d'ander door de baren
30
(Als of zy dezen dienst hem dobbel schuldigh waren)
 
Geleyden hem door't nat: dies eer hy ommekijckt
 
Ist Schip zoo wijt van hem dat het een schelp gelijckt.
 
Hy heft zijn aenschijn op en vrolijcken van verren33
 
Aenschout de zilv'ren Mane, en zoo veel gulden Sterren,
35
Dies hy gedenckt dat Gods Gerechticheyd wijt zweeft,35
 
En niet met een oogh ziet, maer zoo veel oogen heeft
 
Als Sterren inde lucht, daermede hy bespiedet37
 
Al t'geen wat op der Eerde oft inde Zee geschiedet:
 
T'welck in dit groot gevaer hem een kloeck herte maeckt
40
Tot hy behouden zoo twijl aenden oever raeckt.40
 
‘O dommen Mensch! leert hier, kruypt eens uyt uwe schelpen,41
 
‘Hoe uwen naesten ghy in nood behoord te helpen.

Vorige Volgende