Dagboek uit een kamp

Maandag 26 maart.

Gisteren kwam er 1 rantsoen brood, boter en worst. Ik ging naar Weisz, om mijn excuses te maken, en men beloofde me voor vanmorgen meel.

Vannacht krankzinnige honger, en dromen van eten. Meer nog dan aan eten denk ik aan en droom ik van Amsterdam. Hier zou men dichter moeten wezen: het enige wat hier werkelijk aan me gebeurt is het subtiele spel van stemmingen, die in proza niet zijn weer te geven. Hoe graag zou ik in Blaricum in een kroeg zitten en Charles vertellen van Mechanicus: deze twee waren vrienden.

Gisteren nam ik stiekem een slok uit het cardiazolflesje. Ik werd niet actief, maar, in een soort verstarring tegen mijn bed staande, ondervond ik hoe de gedachten sneller in hetzelfde kringetje gingen lopen, hollen, jagen. Geen remedie dus tegen oblomovisme. Dit dagboek, met wantsenpoep versierd, wordt een waardig pendant van een bedelbrief van Eric W., ondertekend in doodgedrukte punaises. Deze had een zoon, die bij Kompaan op de verdieping sliep, toen die nog woonde aan

[p. 114]

de Nieuwe Keizersgracht. Op W. jr. 's kamer heerste een dergelijke rotzooi dat Kompaan dit gaarne aan vreemden demonstreerde, door de jeugdige psychopaat onder een voorwendsel op te komen zoeken. De clou van de demonstratie was dat W. over zijn werk ging spreken: hij studeerde mo pedagogie... Eén ding is zeker: na de oorlog behoor ik niet meer tot de zogenaamde bourgeoisie.

Mams had na een uiterst vermoeiende dag (ze had een heerlijk diner voor ons gemaakt, weliswaar van het formaat dat door kleine meisjes in een zogenaamde poppenkeukentje wordt gekookt) weer 38. Een beurt hier te krijgen op kachel of elektrisch stelletje, vereist strijd tegen verscheidene door honger gescherpte harpijnen. De hele dag heerst daar dan ook luide ruzie over, tot vermaak en stichting van de patiënten op zaal, die alles horen.