Dagboek uit een kamp

14 maart.

Ik zag in het washok Paps boven de wc hangen. Het viel mij op, nog vóór ik hem herkende, dat hij dijbenen had, zo dun als van de ergste Erfschöpfungspatiënt. Gisteren aan het werk gegaan en behoorlijk wat ontluisd. Zit er zelf weer ónder. Ben nu hier in de menage en hoef niet meer naar de barak om eten te halen. Word geregeld geplaagd door angstige spanning - als vroeger voor repetities - of ik het er levend af zal brengen. Het ergert mij te bedenken (angst voor het ‘schablonenhaft reagieren’) dat elk oprecht oorlogsdagboek dezelfde gevoelens zal bevatten. Ik wilde zo graag iets bijzonders wezen, en heb

[p. 106]

misschien niet veel tijd meer. Luza heeft de uitdeling van extra eten in handen weten te krijgen; uit oude lijsten, die dus nu vervallen, bleek enorme corruptie. Men zal hem wel weer spoedig aan de dijk zetten, tenzij hij gaat méédoen. Paps' honger is nu zo groot dat het hem moeite kost van zijn dieeteten weg te geven. Het is ook onzin - tenslotte is de artsen dat eten gegeven, opdat zij werken kunnen. Kaalscheerpatiënten die betalen heb ik niet meer gehad, ondanks roerende dankbaarheid van de eerste twee.