Dagboek uit een kamp

13 maart.

Gisteren maakte bovenbuurman X. toespeling op brood kopen voor luizenpoeder, die aan míjn adres leek. Verder vroeg Hamo, die mij met laarzen in de barak zag, kennelijk ter verkoop, of die laarzen van míj waren. Ik legde hem niet uit dat ze van iemand waren die zonder erfgenamen gestorven is, en dat we een dag gered zijn, doordat ze een half brood hebben opgebracht... (De via regia naar al mijn geheimen stond voor hem open, want ik bood hem de lectuur van dit dagboek aan. Hij maakte er tot dusver geen gebruik van.) Paps verkocht, ook voor drie rantsoenen, een apparaat om scheermesjes te slijpen. Verder staat er nog postpapier uit, voor de resterende dag.

Evenals vroeger de erotische, hebben de tegenwoordige etensdromen een ‘knik’ beet, een remming verradend. Er blijft vóórlust, zoals vroeger: ik eet van de heerlijke spijzen zolang ze bereid worden, maar aan de dis neem ik evenmin plaats als dat het vroeger in mijn dromen tot een coïtus lege artis kwam. (Ik word gek van het eeuwige debat der hh doktoren over het al dan niet aan mogen nemen van emolumenten.) Het personeel, dat zaterdag gewerkt heeft, kreeg brood. Ik, die toen ziek was, dus niets. Saar K. beloofde dat ik bij de eerstvolgende uitdeling no. 1 aan de beurt kom, maar ik kan het op m'n buik schrijven. Saar K. maakt er gebruik van, dat bijna elk lid van het personeel een zwakke plek heeft, analoog aan mijn hier wonen. Het is een pestwijf. Alalouf is naar de infectiebarak, verdacht van... vlektyfus. In de barak, waarin ik vóór de verhuizing woonde, en die aan ons huidige kamp nu grenst, is een transport aangekomen van Westerbork-Theresienstadt-Auschwitz-omzwervingen-hierheen. Dit is het slechtste kamp! Zou Jenny erbij wezen?

[p. 105]

Om je dood te lachen, dit belachelijke kereltje, verwend rijkeluisknaapje, zich hebbende laten leven, zonder besef van heden of toekomst, zonder andere idealen dan zeer vage, uiterst narcistische. Nu wordt dit elektron uit z'n baan gelicht, het gangetje verstoord, de vriendenkring spat uiteen, en gaat het bergafwaarts, bergafwaarts, bergafwaarts. Het kind leeft nu al een jaar in een ‘zeer onplezierig concentratiekamp’ en verrekt, mét Pappi en Mammi, van de honger. Nu denkt het over z'n gelukkige jeugd na, vergetend dat die jeugd door onbenulligheid vermengd met verwarde aspiraties een slechte getuigenis van hem aflegt. De toekomst wordt alleen in termen van kookkunst gedacht. Nu, ik ben benieuwd of dr. X. de waarheid ervaren, of verkeerde gegevens goed geïnterpreteerd heeft. Om hem met Flap te vergelijken bleek achteraf een sacrilège: had hij 't er gisteren niet over, de burgerman, hoe hij gehoord had dat de Wallers ‘in de duurste nachtclubs van Amsterdam kwamen’ (Paps vroeg droogjes: ‘Zijn die er dan?’) ‘en op één avond vaak een rekening hadden van honderden guldens’. Bij W. kan hij overigens een doosje neocid gezien hebben, en gemeend dat ik het ze verkocht had; hij weet niet dat ik ze ken en graag verplicht.