Dagboek uit een kamp

12 febr.

‘Qui dort dîne.’ Verpleger in het ziekenhuis, heb ik wél officieus een bed alleen in het dokterskamertje - al is het een steeds bedreigde plaats - maar ik derf, wat mijn ex-collega's allen aan emolumenten verdienen, met een beetje werk in het kamp. Er wordt namelijk, ten behoeve van alle ex-keukenmensen, door Theo eten naar het kamp gestuurd. Vandaag voor 't eerst hoorde ik daarvan, en kwam zojuist een uur te laat om ervan te krijgen... het Stubbencommando was me nog liever. Vannacht, in mijn droom terecht, maar voor de realiteit zeer te onpas, morste ik uit het urinepotje, en een deel van de gevaarlijke inhoud viel op de onderbuurman dr. K. Groot misbaar, en ik ben verbaasd dat ik er nog niet uit ben gezet. Het cadeau van een injectiespuit aan dr. M., die hier leider is en niet oncorrupt, zal wel geholpen hebben. Zeer smartelijk herinner ik me de aardappelpuree, en het vlees, het vlees, en alles wat zo lekker en overvloedig was dat ik me van begin tot einde overeten heb, in keuken iii... Het infecte hongerwater smaakt helaas al béter dan het lekkerste hapje daarginds. En nu is er geen mogelijke uitweg meer. Dagelijks zie ik wat er nog met ons gebeuren kan: de patiënten op zaal mankeert doorgaans niets dan eten. Alle rantsoenen zijn ¾ geworden

[p. 93]

van wat ze waren; met kuch 1 week doen in plaats van 6 dagen, vroeger 5. We zijn al achter met brood. Op zaal: verluisde bevuilde skeletten, in lompen liggend, die het niet meer warm kunnen krijgen. Wat moet ik doen met het bevuilde en verluisde ondergoed dat ik een patiënt uittrek? Bagage mag niet onder de bedden liggen. Ik pak het voorzichtig aan, en gooi het weg. De man gaat toch dood. Ik zou ze allen met gerust geweten doodmaken, ware het niet a) dat m'n ouders bijna in dezelfde positie zijn, b) dat de oorlog toch theoretisch snel kan aflopen, en c) totaal uitgeputte mensen nog op het nippertje zijn ausgetauscht. Komt er niets van transport, dan weet ik niet hoe we nog gered moeten worden. De man van Gerda B. blijkt naast me op deze bank te liggen; hij is onwel geworden. Nu moet ik me gaan scheren, de vaat wassen en de kussensloopjes van dr. K.; mijn winterhanden kunnen niet tegen het koude water.

Had ik maar vrienden hier, dan konden we er samen om lachen. Mesritz heeft hier wel pech gehad: hij werd juist voor de keuken uitgezocht toen men merkte dat hij rookte. Hij werd juist - buiten z'n weten - het broodcommando ingeloodst, en kwam met een attest voor licht werk voor den dag! Bijna rijp voor het ziekenhuis, ging hij hier als ariër weg; naar ik hoop ontmoet hij Flap. Het meisje Louise ging op Mischlingtransport, zich met buikloop bevuilend en in slechte conditie. De diamantairs zijn voor een deel ‘terug’, in het kl hiernaast, zonder kousen of winterkleding, in zelfs voor hier deplorabele staat. De sterfte stijgt progressief.