Dagboek uit een kamp

Vrijdag 27.

Het bezoek, dat de commandant ten tweede male aan het kamp zou brengen, ging niet door; had ik me echter, zoals ik eerst van plan was, te bed gelegd, dan had ik weer calorieën gemist.

Vanmorgen sneed ik me in de vinger en vlak daarna werd het mij zwart voor de ogen. Vreemd genoeg: ik gaf niet mee, en hoewel het steeds erger werd maakte ik me nijdig (met het oog

[p. 78]

op het bloedsuikergehalte) en wilde per se niet dood. (Want zo leek het mij leek: het was immers niet tegen te houden). Na gepoept te hebben - de aandrang was plotseling, en met mijn ziekenpose geleund op vrouwenarm, mocht ik voor m'n beurt - was ik beter. Als wij 's middags overblijven, wordt ons eten in de barak tegenwoordig gesperrt, de melding van 12 man was al doorgegeven, desondanks naar de barak, dervend 1 portie eten. Toen was iedereen van m'n ziekzijn overtuigd, en toen ik 's middags toch kwam, hoefde ik niets te doen.

's Ochtends van halfacht tot halfeen vigeert de gevreesde vrek uit keuken 11, daarvóór en daarna een mens, ‘Opa’. Zo valt alles toch wel weer méé. Jacob heeft zich bedacht. Twee keer per dag, eenmaal 's ochtends en eenmaal 's middags maakt hij nu Sina een scène over een x-beliebig onderwerp, om haar op haar plaats te houden. Verder laat hij 't werk aan haar over. Dezelfde tactiek had Theo jegens Friedmann toegepast. Renate is ziek, haar papieren stijgen. Die van haar ‘lieve vriendin’, J.L., naar mijn mening nog méér. Deze figuur op de achtergrond moet ik te vriend houden.

Jackie en Jaap overdag, m'n ouders en Jean en Louise 's avonds, laten me het gevoel mens te zijn.