Dagboek uit een kamp

Vrijdag 3 of 4 november.

Gisteren liep het gerucht dat, nu ss-keuken en schilkeuken al door Poolse meisjes zijn overgenomen, wij vandaag zouden worden ‘abgelöst’; 150 man keukenpersoneel zou uit Dachau zijn aangekomen. Het kan me veel minder schelen, dan wanneer ik alleen werd ontslagen. Het is ochtend; 's avonds is te vaak het licht uit. De idylle tussen Mesritz en Louise is afgelopen: L. komt pas om halfacht thuis en Jean, die om halfvier op moet staan, al om 5 uur. In de afgelopen week weer een conflict met Soep, die zei: ‘Je krijgt de laatste dagen een veel te grote bek. Afgelopen met jou, morgen blijf je in

[p. 79]

het Lager.’ Hij heeft me homeopathisch van mijn angst voor ontslag genezen. Een uur later was het trouwens weer in orde: ‘Op je werk heb ik niets te zeggen.’ Eindelijk zijn de merites van ons drieën dus erkend. Paps had gisterenavond een conflict met A. Lévy, zijn Griekse baas. Ik hoop maar dat het goed afloopt. Luza is door de Oberstabsarzt ontslagen, omdat hij te veel nadruk gebruikte bij 't verdedigen van zijn zieken. Met Koosje gaat het wat beter. Martin heeft me verdrongen. Krijgen we echter allebei honger (ook op het magazijn zouden ze abgelöst worden) dan win ik het wel weer. Zeer onaangename buikloop- en anginadagen achter de rug. Ook weinig emolumenten. Zonder een particuliere relatie bijna niets. Nu iets. 6 uur.