Dagboek uit een kamp

16 okt., maandag.

Een van de blonde Mischlingwijven, die herhaaldelijk aan de overzij op visite kwamen, bleek de manzieke P. de A.N. te wezen. Nu heeft ze (gesupprimeerd) en haar verloofde ook, een merkwaardige coïncidentie. Koosje, met wie ik de banden nauwer aanhaal - ik vond het zonde, zo aan mijn luiheid toegevende het veld te ruimen voor Martin L. - had vanavond 39,5. Edgar is afgezet door de commandant persoonlijk. Ik was al van plan, uit afkeer van ezelstrappen, niets aan mijn houding jegens de man te veranderen en nu blijkt dat iedereen, 't zij uit snobisme, 't zij uit lafheid, hetzelfde doet. Hij werkt vlak bij de keuken en eet als vanouds van alle walletjes: keuken, magazijn, kelder. Ook ik eet weleens elders; ik heb alleen tegenwerking van Soep, die luid misbaar maakt als ik even weg ben. Drie uit de keuken, bij ons gekomen, zijn weer geloosd. Mijn vaders laatste sigaar was goed belegd: ik héb het baantje nog. Ik ben niet de slechtste werker meer, en mijn positie is wat beter. Dit komt ook doordat Jackie F., een edel jong, Jaap G., een brave oud-lyceïst en ik, een soort verbond gesloten hebben, waardoor we sterker staan tegenover de onderwereld. Wij delen alles, en helpen elkaar aan werk.

(Het was steeds zaak, in ‘Bewegung’ te zijn. Voor elk werk waren er altijd te veel mensen, behalve voor de zeer onaangename karweitjes. Wij specialiseerden ons in de aardappelvoorziening, en dit werk werd, doordat er steeds min-

[p. 74]

der aardappelen gebruikt werden, gedurig lichter. Was er te weinig werk voor drie, dan verdween er een naar de aardappelkelder en trachtte van een relatie aldaar boterhammen te krijgen.)

Mams had gisteravond een hevige aanval van kiespijn, die bij kaarslicht is weggeboord. Dasberg is de nieuwe Edgar. Hij heeft alvast de dikke Sp., een zeer onsympathieke dienstklopper, die zichzelf zo'n beetje tot commissaris van politie had opgewerkt, afgezet. Ook krijgt hij sinds enige tijd bij ons in het magazijn wat bijvoeding. Zelfs mijn ouders heb ik het niet zo gegund als hem. Wat me op het werk zo tegenstaat, is de onaangename mentaliteit van de vrouwen, die bij gelijke emolumenten veel minder werken, en ons niets extra's gunnen. Soeps vriendinnen en magen zijn de luidruchtigste, en hebben mij bijvoorbeeld tot ‘doodvreter’ gestempeld. Zo krijg ik steeds stekeligheden te slikken als ik mijn eten kom halen. E. en Sch., twee magen, zitten ons bijzonder tegen. E. heeft van mij al vaak de waarheid gehoord; hij revancheert zich door Jacob S. tegen me op te zetten. Ik kan tegen de oude Waterlooplein-banden niet op. Renate ook niet. Die wordt aardiger, naarmate de praktijk haar van haar eerzucht af helpt. Friedmann is een insect. Jacob een stuk plebs, de wijven een stinkende zwijnentroep, de mannen een stel k. Prettige werkkring! (Aardige employé.)