Dagboek uit een kamp

Woensdagochtend 18.

Gisteren onaangenaam incident. Jaap, Jackie en ik verwachtten in de kelder iets te zullen krijgen. Het viel erg tegen: vier droge boterhammen, die iemand persoonlijk afstond. Het was onmogelijk geweest alleen met ons drieën weg te komen, en een oude kerel zag het, een Pool die boven met sonoor basgeluid schandaal maakte, dat wij zo'n groot stuk (hij wees een brood) gekregen hadden en hem erbij hadden laten staan. Ik poogde Soep duidelijk te maken dat het maar een klein stukje was geweest, en dat de man juist was weg-

[p. 75]

gereden met z'n kruiwagen: vergeefs. Wij van alle mensen, heten oncollegiaal. D., die pas spek voor allen bestemd zelf heeft opgegeten, maakte ons in alle ernst een standje et cetera. Ik schreeuwde heel hard tegen Soep, die met ontslag op staande voet reageerde. Het bleek toch de juiste houding te zijn geweest, van ontslag kwam natuurlijk niets, en Soep leek's middags de zaak vergeten.

Renate, die herhaaldelijk door Friedmann zeer onheus de keuken uitgezet is, beklaagde zich bij Theo en kreeg gelijk. Dit zal haar positie ten goede komen.

Ik las gisteravond Nietzsche. Het enige aardige er aan is dat het me aan Huik en Flap herinnert, die hem zo bewonderen. Mesritz had Louise op bezoek, en zoende haar met geweld. Louise zei, dat hij aan ‘liefdestirannie’ leed. Mesritz: ‘Dat hindert niet, als er maar liefde bij te pas komt.’

Avond 18.

Dasberg strop: door Theo eruit gegooid, die al D.'s geheimste schuldgevoelens belichaamde: ‘U bent zeker alleen Dienstleiter om te vreten.’

Aan Jackie heb ik eigenlijk veel te danken: hij ziet een beetje tegen mij op, begrijpt wat ik zeg, en leerde me hoe ik me gedragen moet. Hij was in de keuken en heeft zich, tegen Theo's wens in, bij ons teruggetrokken. Vanaf die dag, realiseer ik me nu, is mijn overdreven angstvalligheid weg en blunder ik veel minder. Jammer dat hij, een godsdienstige en algemeen gehate vader bewonderend, nog wat bigot is. Mams buikloop. Broodrantsoen kleiner, ⅔ boter. We gaan winter in. Nieuwe klompen nu al bijna onbruikbaar. Gelukkig werkdag ook korter geworden, en baan iets minder avontuurlijk.