Dagboek uit een kamp

16(?) aug. zondagmiddag.

Gisterenmorgen werden alle Zuid-Amerikanen van appèl weggeroepen. Op het appèl riep men ook Paps op, die ook al niet vlug genoeg reageerde: hij werd weer teruggestuurd en moest nog eens komen, maar dan vlugger.

(Was het bij die gelegenheid, dat Weisz met een snaaks: ‘es ist ein Nervenarzt’, de situatie redde?)

Het bleek dat we drie nationaliteiten bezitten, n.l. Paraguay, San Salvador en Nederland, en een Palestina-certificaat. Daar we het niet helpen kunnen, hoop ik dat het zal loslopen. Omineus is dat later allen, die tevens Palestina-papieren hadden, apart moesten gaan staan en geteld werden. Is de kalle zu schön? Vandaag lig ik met de buik vol in de zon (vanmorgen sloeg en trapte Theo me, omdat ik een kool liet vallen) en daar de inkt op m'n pen al opdroogt, moet ik (voorlopig?) ophouden.

Avond.

't Gesprek met L.: het vervelende van deze halve analytische situatie is dat 's mans objectiviteit niet meer buiten kijf staat. We hadden 't over Sinclair Lewis, die volgens hem in latere tijden zal gelden als een van de belangrijkste auteurs van deze tijd. Ik daarentegen stelde hem met Feuchtwanger op één lijn en noemde 't ‘kitsch’... (groot geouwehoer)... ik zal wellicht waardeloze, abortieve, onrijpe en vlakke, langdradige zaken voortbrengen, maar nooit kitsch. Ik kan het niet, ik hoef geen moeite te doen om het te vermijden.

Misschien, als ik componist was, op muzikaal gebied wél.