Dagboek uit een kamp

14 aug.

Gisteren middag zou mevrouw G. voordragen, en al had ik de onbewuste handigheid lekker in de zon in te slapen, ik werd gewekt doordat net de plaats van mijn siësta ook de plek van de voordracht was. Ze droeg voor: Rogier, en nog een paar stomme Hollandse gedichten. Daarna: Kornelis had een ruit gebroken, en een ander komisch iets, wat ze heel goed bleek te kunnen, 's Avonds hadden L. en ik het erover en ik ben het zeer met hem eens dat poëzie niet te beschaafd moet zijn.

Toen 'k eenmaal wakker was ben ik S. Cohen gaan halen. Dit is een jongen van 18 (ik was zelf 23), wiens verzen ik in Westerbork niet, maar wiens feu sacré ik wel bewonderde (nu lees ik dingen van hem en vind ze veel beter dan de mijne). Hij legitimeerde zich als dichter en legde, door dát beeld te gebruiken, de situatie van het ogenblik prima vast door Kornelis te beschrijven als: ‘Zo'n jongen, gemaakt van hongeroedeem; zet je er je vinger in, dan blijft hij erin staan.’ Het beeld was prima en niemand vond het ongewoon! In gewone tijden associeert men hongeroedeem veeleer aan Brits-Indië, wanneer de rijstoogst mislukt. Nú aan Kornelis had een ruit gebroken. Ik vind de Grieken steeds aardiger. Zeker is het dat van de Hollanders het gemiddelde niveau het allerlaagst is.

Na de lectuur van Cohens werk zou ik graag ook zelf...

Ik zit weer onder de impetigo, door vlooien- of wantsenbeten. Geluid locale: ‘De soep is zoet en aangebrand.’

[p. 62]

Hans Stein, die na het incident van laatst een dag gezeten had, en weer vrijgelaten was, ja, een baan had bij de zogenaamde Lagerwache, werd plotseling weggehaald en is niet meer in 't kamp. Met hem twee anderen, die schoenen gestolen hadden, en daarvoor hun straf al uitgezeten. Ik geloof dat de autoriteiten Steins optreden als een begin van oproer, en het schoenen stelen als een begin van sabotage willen voorstellen, om hun onmisbaarheid hier te kunnen verdedigen. Arme Stein!