Dagboek uit een kamp

Donderdag.

Al wéér zo'n te lang verwaarloosd detail: als ik niet onverwachts was opgenomen, zou het aardige vrouwtje van L. me hebben opgezocht, terwijl ik in de barak lag. Dat was pech.

Gisteravond zag ik haar weer, en het gesprek door het prikkeldraad had tot onderwerp de mindere weerstand van de mannen, het feit dat de vrouwen hun man niet nodig hebben hier, dat de mannen wel op hun vrouwen steunen echter. Ook had ze gemerkt hoeveel vrouwen hier amants hadden. Tja, zei ik, naarmate je er meer van merkt, is er minder gelegenheid.

In elk geval, wanneer ik nog eens te bed zou liggen - maar dan met een andere kwaal - is het een troost, haar in het kamp

[p. 40]

werkzaam te weten. Ik heb echter opgeschept dat ik verzen schreef en aan een ballade over Sodom bezig was. Opscheppen wekt bij mij vaak een schuld- of liever een schuldig-zijngevoel, zodat het voor me vaststond, vanaf dat ik dat gezegd had, dat ik vandaag eindelijk de Sodomballade zou schrijven. Het bleek echter dat ik, althans vanmorgen, geen zin heb in gedichten schrijven en - ook met het oog op eventuele voordracht ervan - mijn werk recapitulerend, vond ik er niet veel meer aan. Waarschijnlijk zal dus de Sodomballade wel voltooid, maar als onbevredigend mijn héél hoge eisen, in het vuur geworpen heten. Dat is haast zo goed als hem geschreven te hebben! Het gegeven kan ik trouwens rustig meedelen: Sodom brandt. Een stroom vluchtelingen komt eruit. Ik ben een van de wachters te paard, en heb een zekere affiniteit met de Sodomieters. Met een superb gevoel van wreedheid, met berouw gemengd, wijs ik de vluchtelingen een verkeerde weg, en ellendig komen ze in het drijfzand om dat blijkbaar - want het is eens een droom geweest - naast de weg lag. De voorstelling is aan de platenbijbel van Doré ontleend, denk ik, en de familie van Lot is in scharen veranderd. Vannacht brandde trouwens ‘paries proximus’, en we hadden geen water in huis.

Typisch voor het belang van de ‘Partialtriebe’ hier: de wc wekt soms dusdanige lustgevoelens, en de dag verloopt in een zo vreemde droomsfeer, dat ik laatst op de latrine me plotseling met schrik afvroeg of ik niet droomde en bezig was in mijn bed te doen. Verder blijk ik de lezer tekort te doen, want gisteravond was iedereen het erover eens dat iemand die schrijven kon schitterende stof zou vinden in al die vreemde types, die je hier ziet. Het spijt mij, ik ben er niet voor gedisponeerd. Alleen Bosman, god zal hem sparen, die hier met zware longontsteking is opgenomen, kwam mij voor een mens te zijn, en is daarbij een type. Types van vroeger te beschrijven lokt me meer:

[p. 41]

Ada, de feliene vrouw, met haar spierwitte poesje. Op een dag bracht ze dat mee, en op ons geblokt parket staarde het woedend ons pikzwarte aan, en die witte en die zwarte poezen, gelijk van grootte, op geblokt parket, leken een schaakspel.

Dat was drie dagen voor we werden weggehaald en ik was het van Ada's vriend misschien aan het winnen. Ik zou met Ada best getrouwd willen zijn. Een zwart poesje, alleen als buitenkat beter gespierd dan het onze, zat voor een baanwachterswoning onderweg naar W'bork. Paps gooide een briefje uit, de baanwachter maakte het teken ‘gezien’. Toen moest iemand anders uit de coupé ook een briefje schrijven en het zo schutterig het raam uitwerken, dat onze bewaking kwam toelopen en beide briefjes verscheurde. De kat lichtte z'n poot op, en likte zich ijverig.

Avondstemming: de puisten op mijn bil bleken impetigo te zijn. Word nu met prontosil en zwavelzalf behandeld. Dit is zeker een psychisch mechanisme van me om het verblijf hier maar te rekken, behalve dat er ook nog geïnfecteerde vlooienbeten een rol spelen. Vanavond zou ik de Van der V.'s willen zien, al was het maar hier aan het hek, en morgen de familie L. Veel succes had de flauwigheid, dat ik blij ben met mijn impetigo, omdat ik nu in net gezelschap kan vertellen wat ik héb. Vooral de keurig nette dr. Arons vraagt me in vrouwengezelschap wat me mankeert, en ik antwoord, met knipoog: impetigo, dokter.

Er is een veldslag geleverd om rauwe koolrapen, de kinderen bestormden de manden en roofden ze leeg.