Dagboek uit een kamp

[p. 34]

Maandag.

Themazin: ‘De stank van de wonden van mijn onderbuurman lokt de vliegen.’ Vandaag voor het eerst mijn eigen brood beherende, merk ik hoe tot dusver mijn ouders zich tekort hebben gedaan. Er is eenvoudig niet mee uit te komen. Ik slaagde erin, hoewel we voor drie dagen tegelijk kregen, vanavond tussen ⅙ en ⅓ hiervan op te eten en voor morgenochtend iets over te houden. Aangezien de zaken zo staan, moet ik in de keuken komen! Dan - ik zal hierna voorlopig over eten zwijgen - kreeg Abel ten derde male sardines uit Portugal, en had de ongelofelijke kracht een groot blikje aan mij te geven, dat wil zeggen mijn ouders willen dat ik het zal opeten... Paps en Mams hebben vandaag driemaal, bij elkaar vijfenhalf uur, op appèl gestaan en zien er beiden veel slechter uit dan ik. Ik heb géén hongeroedeem. Paps echter, toen ik hem dit uiteenzette, werd boos, smeet het blikje door het hek naar binnen, en liep weg. Ik kan dit werkelijk niet aannemen, en weet niet hoe ik me moet beheersen, ik zou niet weten wat ik tegen onze vrienden en kennissen moest zeggen, zo ooit mijn ouders door mijn schuld stierven.

Bij de lectuur van Shakespeare valt mij weer op dat ik niet tegen slecht aflopende stukken kan: grote gedeelten sla ik over om de spanning te ontlopen. Bij Peisithanatos daarentegen kostte het mij geen moeite Heinos vrijwillig te laten sterven, en wel met de wetenschap dat men zijn motieven verkeerd zal interpreteren.

... Nu komen de ouders toch brood brengen, en wel nog ééns zoveel als ik al ophad: weer liet ik mij foppen. Zelfs ruilde ik, zwakke verrader, een lepel suiker tegen een sigaret. Marcel is bij de Bekleidung in botsing geweest met alles wat er aan rotkerels iets te zeggen heeft: hij heeft angina en hoopt morgen hier opgenomen te worden. Morgen, heet het, zal het eten weer wat voedsel bevatten. Nu ik er oog voor gekregen heb, zie ik overal

[p. 35]

mensen dineren met boterhammen ter grootte van twee postzegels; tot dusver leek het mij steeds of iedereen er goed van at. Zal de poëtische ader zich nog openen voor ik, waarschijnlijk overmorgen, ontslagen word?

Ik moet wel op poëzie overschakelen door papiergebrek. Is zoiets al eerder vertoond in de literatuurgeschiedenis? Klein schrijvend, kan ik voorlopig dagboek blijven houden. De onderbuurman stinkt, de vliegen bezoeken eerst zijn etterwonden, maken dan een excursie naar Buikloop, en rusten uit op mijn brood. Het zijn actieve, wellustig knetterende vliegen, die op tafel neuken en nu al - begin juli - een plaag zijn.

Al wéér Palestina-transportgeruchten, die ik niet geloof: voor transport komen dan eerder de Hongaren in aanmerking, die werkelijk voortreffelijk behandeld worden.

Paps maakt óók ruzie met de proleten, om de tijd te verdrijven. Dat is nu eens een fout die we gemeen hebben en die me toch sympathiek is.