Dagboek uit een kamp

Zaterdag.

In plaats van weer aan 't werk te moeten, werd ik vanmorgen tot m'n stomme verbazing in het ziekenhuis opgenomen: doordat ik na de lunch verhuizen mocht, viel Paps' verjaardag niet geheel in 't water. Straks komt nog gebak ook, en de eenzaamheid (die betrekkelijk is, ik kan met iedereen door 't prikkeldraad spreken, en ik zie iedereen langskomen) valt me nu eenmaal niet hard. Mijn moederbinding heeft grotendeels genoeg aan culinair voedsel! Hoe het mogelijk is begrijp ik niet, maar ik mag niets verzwijgen.

Het bij 't nieuws geschrokken gezicht van Mams was onaangenaam: bijna even erg was de ontdekking dat de blocnote weg is. Binnenkort dus géén schrijven meer? Dat de dief het uitstekende papier voor z'n achterste heeft gebruikt, naar alle waarschijnlijkheid, is een schrale troost.

Hier heb ik een bovenbed, en kijk dóór het bovenlicht heen ver het vrouwenkamp in. Als het regent is het hier knus. De discipline in dit ‘revier’ is minder hinderlijk dan in dat te Westerbork. Doorgaans voel ik me minder snel thuis; het verblijf hier

[p. 33]

zal wel kort duren, vrees ik. Tenslotte ben ik al beter, en ziet dr. Alalouf (de uitvinder van de zogenaamde septische werkwijze) vermoedelijk lang bestaande bindweefsels voor iets pas ontstaans aan. Dat ik woensdag Tineke vergat heeft onder meer tot reden dat ik niet graag neerschreefhoe ze alles in 't werk gesteld heeft om me te laten vluchten en... (Schrijf het nu nóg niet graag neer. Gesupprimeerd.) Mijn gedrag jegens haar legt geen goede getuigenis van mij af. (In het origineel staat trouwens: alleen in manuscript laten staan: nooit overnemen.)

Dit alles omdat mijn hoge bed me aan T.'s ‘kooi’ deed denken. Vanuit dit hoge bed zag ik door het bovenlicht de hele middag mijn ploeg zware bakken met zand sjouwen: ook dat verzoet het verblijf hier.