Dagboek uit een kamp

[p. 11]

Dagboek uit een kamp

Het is vandaag 30 juli 1945.

Ruim anderhalf jaar geleden werden wij, 29 sept. 1943, naar Westerbork overgebracht (mijn zuster zag kans vanuit het station te ontkomen), vandaar 15 maart 1944 naar Bergen-Belsen vervoerd, benijd en gelukkig geprezen door wie achterbleven met deportatie naar ‘Polen’ in zicht. Dertien maanden later, 10 april 1945, werden wij per trein met onbekende bestemming geëvacueerd, daar de Amerikanen naderden. De bestemming blééf onbekend, daar wij, na vele omzwervingen langs secundaire lijnen, te Tröbitz, op de grens van Brandenburg en Saksen, door de Russen bevrijd zijn. Dit geschiedde 23 april. In het cahier, waarin uit Westerbork nog wat pogingen tot poëzie en wat aantekeningen stonden, hield ik min of meer geregeld dagboek.

De aankomst in Bergen-Belsen: een grijze motregen maakte de aanblik van de grijsgroene barakken met hun kleine raamopeningen, waarvoor met stokken open of dicht gehouden luiken, en omringd met prikkeldraad en van overal zichtbare wachttorens, zeer angstwekkend. Toen de slagboom achter ons dichtging dacht iedereen, ook mijn moeder en ik, die elkaar erop aankeken: we zitten in de val en komen er nooit meer uit. Walgelijke koolraapgeur vervulde de lucht. De weinige joden die wij zagen, leken al door de dood getekend, hoewel ze een maand voor ons vertrokken waren. Schuw werd ons toegefluisterd dat het wel mééviel.

[p. 12]

In zoverre viel het mee, dat we een afzonderlijke groep waren in dat kamp. We behielden ons eigendom en ons haar, mannen en vrouwen zagen elkaar een paar uur per dag. Wel moesten we werken, maar we verkeerden in een bevoorrechte positie daar men voorhad ons tegen Duitsers uit het buitenland uit te wisselen. Na de oorlog waren wij verbaasd dat men dit ook al ‘concentratiekamp’ noemde.

Afgezonderd van de rest van het kamp bleven we eerst in quarantaine, en hoefden niet te werken. In afnemende mate werd er wat geflirt en gepraat; de honger begon zich reeds te doen voelen toen we, na een verblijf dat tot 6 weken gerekt was, de quarantaine verlieten.