Stukken en brokken

[p. 289]

Een stuk of dry boekbeoordeelingen.

[p. 291]

I
Zwyg, jongen, als er groote menschen by zyn; door W.O. Veld-Verschoelewyk.⁽¹⁾

Thans komen wy aen een verhael getyteld: Zwyg, jongen, als er groote menschen by zyn, door den heer W.O. Veld-Verschoelewyk. Deze titel wekt dadelyk de nieuwsgierigheid op, en men valt aen het lezen. Maer ach! hoe deerlyk vindt men zich te leur gesteld! Het stuk is verdeeld in vyf kapittels, voorafgegaen door een voor- en gevolgd door een nawoord. De schryver schynt aenspraek le maken op een' humoristischen styl, en heeft, gelyk men op zyn antwerpsch zegt, vies willen zyn. Dit is hem, och arme! niet gelukt, en het verhael kruipt onbehagelyk voort, behalve in de plaetsen, die

(1) Dit stuk werd voor hel eerste mael in het Muzen-Album van 1846 geplaetst, onder den verkeerden naem van W.O. Veld-Verschoelewyk. De bovenstaende zelf-beoordeeling heb ik in een antwerpsch dagblad van het zelfde jaer laten plaetsen.

[p. 292]

de schryver uit het fransch heeft getrokken, zonder echter de kiescheid te hebben de bron aen te toonen, waer hy een gedeelte van zyn werk aen ontleend heeft; zoodat deze ontleening eene ware letterdievery wordt.

In het voorwoord geeft de heer Veld-Verschoelewyk eene lange beschryving van de Zeeuwsche Korenmarkt; en waertoe dient deze beschryving? Valt er eenige belangryke gebeurtenis op deze plaets voor, die den loop van het verhael belang bybrengt? Geenzins; maer op de Zeeuwsche Korenmarkt staet eene groene bank tegen een schildwachthuis, en op deze bank, waer de schryver eens zyne broek vol verf kreeg, heeft hy den held zyner geschiedenis ontmoet. Dit is alles!

Nu loopt het geheele verhael op de lotgevallen van eenen bedeesden mensch. De heer Veld-Verschoelewyk laet hem ter schole gaen; hy zendt hem naer de universiteit; hy maekt een drogist van hem en wikkelt hem in een' minnenhandel, welke minnenhandel niets anders is, dan eene navolging van Alexandre Dumas, die ook, volgens den heer Reiffenberg, zyn' held uit hetengelsch ontleend heeft. Of de Engelschman zyn verhael niet ergens uit heeft gehaeld, dit kunnen wy niet beslissen. Wat de held van den heer Verschoelewyk betreft, die geraekt op eene teering, sterft, en wordt na zyne dood uitgelagchen.

Wat is nu het doel geweest van den schryver? Niets

[p. 293]

anders, dan te bewyzen, dat men de kinderen nooit moet doen zwygen, al zyn ze nog zoo lastig, uit vrees dat zy in het vervolg van hun leven altyd zouden beteuterd zyn!

Waerlyk, waerlyk, eer de heer Veld-Verschoelewyk zyn verhael begon, had hy wel tot zich zelven moeten zeggen: Zwyg, jongen, of er groote menschen by zyn of niet.