|
| |
| |
| |
Vierde brok.
Het uerwerk van den majoor.
‘Wy waren sedert acht dagen uit Boston vertrokken, op onze vaert naer Liverpool, en bevonden ons nagenoeg aen de Bank van Newfoundland. Het weder was zeer onstuimig en de lucht geheel overdekt; de wind blies hevig uit het Oosten, de zee liep hol en bol, zoo dat het schip, soms op hevige golven gedragen, boven den diepen afgrond hing te zweven, en dan, plotselyk naer beneden schietende, met berghooge baren omringd was. Geweldige zeeën spoelden alles van het dek, en wie niet wilde meêgesleept worden, moest zich met al zyne magt aen het touwwerk vastklampen. Alle zeilen, behalve de fok, waren gestreken, en de kapitein vreesde zelfs, dat deze door de hevigheid des winds zoude weggerukt worden.
‘Zoo vaerden wy dry dagen en dry nachten lang, en zeer onbeduidend was de weg, welken wy gedurende dien
| |
| |
tyd, tegen wind en zee, voorderden. Eindelyk op den vierden dag, kwam het weder eenigzins tot bedaren, en tegen den middag vertoonde zich de zon, en schoot hare waterige stralen door de lusschenruimte der wolken heen.
- Wy zullen eens zien, - zegde de kapitein, die met eenen sextant in de hand uit de kajuit kwam, - of het ons zal gelukken, tot eene waerneming der zon te geraken; want ik weel waerachtig niet juist op welke breedte wy ons bevinden. Gy hebt immers uwe horlogie met den chronomeier gelyk gesteld, majoor? - voegde hy er by, zich tot my wendende.
- Ja, kapitein, - antwoordde ik, - zoo even heb ik gezien of de twee uerwerken nog met malkander overeen kwamen, en ik had het genoegen, te vernemen dat zy geene hairbreedte verschilden.
- Wel, - hernam hy, - majoor Ducking, wees dan zoo goed op uwe horlogie te kyken, en nauwkeurig gade te slaen hoe laet het, op eene seconde naer, zal zyn, op het oogenblik wanneer ik zal stop roepen.
- Begrepen, kapitein, - zei ik, plaetste my met den rug tegen het want, terwyl de kapitein zich in gereedheid stelde om zyne waerneming te beginnen. Het stampen en heijen van het schip maekte dit werk tamelyk lastig; eindelyk vatte hy echter vasten voet, bragt den sextant aen zyn oog, terwyl ik my blind keek, om
| |
| |
maer juist te weten op welke seconde van welken minuet van welk uer de wyzer zoude staen, wanneer de kapitein: zoude stop! roepen.
- Daer hebt gy nu die vervloekte wolk, - riep de kapitein uit, - juist op het oogenblik dat de zon in dezen middagkring treedt; zoudt ge dit nu niet.... Maer neen, zy dryft nevens de zon weg. Pas op, majoor!
- Ja wel, kapitein, - zei ik. - Stop! - riep hy op eens uit; maer op het zelfde oogenblik spoelde er eene geweldige zee over boord, die my byna mede sleepte. Gelukkigerwyze had ik nog tyd genoeg om my aen het want vast te houden; maer in de beweging, waertse my het gevoelen van zelfbehoud noodzaekte, liet ik het uerwerk varen, welk in de zee verdween. Toen myne ontsteltenis een weinig over was, bezag ik treurig de plaets waer de horlogie verzonken was, liet een' diepen zucht en zei:
- Nu is zy voor eeuwig verloren!
- Hebbe gy gevond terug de horloge? - vroeg monsieur Truchelut, die met wyd opgespalkten mond en oogen, en voorovergebogen lyf, naer het verhael van majoor Ducking, had zitten te luisteren.
- Gy hebt my beloofd, dat ge zoudt zwygen? - riep de majoor gestoord uit.
- Oh! mille pardons, - zegde het Franschmanneken, - ik had vergeet; veuillez continuer.
| |
| |
- Wat? - vroeg de majoor.
- Continueer met uw histoire, je vous en prie. - Majoor Ducking zette zyn verhael aldus voort.
‘Ik vertoefde ongeveer twee maenden in Engeland, en in july verliet ik Liverpool op eenen prachtigen amerikaenschen drymaster, onder het bevel van eenen lustigen kapitein, die de passagiers voortreffelyk behandelde, niet eene gelegenheid liet voorbygaen om hun aengenaem te zyn, en van tyd tot tyd eene lekkere flesch Madeira of Porto ophaelde, om ze met ons op het goed geluk onzer reis te ledigen. Wezenlyk, ongemeen voorspoedig was onze vaert; want wy hadden geen oogenblik ongunstig weder; en blies de wind soms wat hard, wy waren er te vrolyker om, want dit zette ons vaertuig voort, en, hoe aeugenaem de reis ook was, wy zagen toch met ongeduld het einde derzelve te gemoet.
‘Weinig langer dan vier weken nadat wy onder zeil waren gegaen, bevonden wy ons op de bank van Newfoundland; maer toen viel de wind, de zee werd kalm, beweegloos en zoo glad als een spiegel. De zon ging onder, maer niet het minste luchtje liet zich gevoelen. De kapitein stond aen het roer en begon te fluiten; want zee lieden zyn overtuigd, dat de wind soms aen dezen roep gehoorzaemt. Ditmael deed by het echter niet, en de dag verscheen, zonder dat zich de zee, hoe weinig ook, rimpelde, of zonder dat wy de minste koelte gewaer werden.
| |
| |
‘Indien gy nooit op zee gevaren zyt, mynheeren, zoo kunt gy u moeijelyk voorstellen, hoe doodelyk men zich, gedurende eene kalmte, op een schip verveelt. Daer ligt gy, in het midden der onafmetelyke uitgestrektheid, en gy weet dat gy het doel uwer reis geene haerbreedte nadert. Veel aengenamer is het, in het midden van den hevigsten storm, dan in de doodsche stilte eener onbeweeglyke zee. Ten minste, wanneer de donder loeit en de wind huilt, en het orkaen alles met verdelging bedreigt, dan hebt gy gewaerwordingen die u met meerder leven bezielen, en de grootschheid van het tooneel brengt u den Schepper nader. Maer in eene kalmte is 's menschen gevoel verkleumd, ondadig en doodsch gelyk de natuer. Eene groote vlakte omringt u, op welke zich de lucht aen alle kanten sluit, als de helft van eenen magtigen hollen kogel; daer ligt gy te vergeefs te smachten om u van dit vervelend middelpunt te verwyderen.
‘De kapitein keek verstrooid naer het Oosten, of hy soms geen wolksken zag opdagen; de matroozen zaten de zeilen te lappen of eenig ander aen het vaertuig dienstig werk te verrigten, en ik verdreef my den tyd, met in de zee te speeken en nauwkeurig na te speuren, hoe de kringen daerdoor in het water gevormd, grooter en grooter, maer tevens ook flauwer en flauwer werden, tot dat zy eindelyk in een smolten en teenemael verdwenen.
‘Terwyl myne aendacht aldus gebezigd was, docht my,
| |
| |
dat ik eene ligte golvende beweging in het water gewaer werd. Ik wenkte den kapitein, dat hy zoude naderen. Hy kwam, ik wees hem aen wat ik bemerkt had, en vraegde hem, of hy dit niet aenzag als een voorbode der verandering van het weêr.
- By den Hemel! - riep hy uit, - het zyn haeijen. Welk een geluk dat niemand van ons het in zyn hoofd heeft gekregen, in deze aenlokkende kalme zee een bad te nemen! Hy zoude stellig dezen onverzadelyken zeewolven, als een lekker ontbyt, ter prooi gestrekt hebben. Doch nu zullen zy ons eenig vermaek verschaffen. Laet ons eens beproeven, of wy eenen van die vrienden niet kunnen harpoenen; dit zal ons ten minste den tyd wat aengenamer doen doorbrengen, dan hier, met onze armen overeen, naer niets met al te staen gapen.
‘Dit gezegd hebbende, riep hy de manschappen byeen. De voorbereidsels tot de vangst werden vlytig gemaekt, lynen en werpspiesen werden voortgebragt, en een der matroozen nam een' harpoen in de hand, begaf zich op den boegspriet, liet zich langs de touwen tot een der ketens, die onder aen dien mast vast zyn, neder, hield zich met de linkerhand en den linkervoet aen dezelve vast, terwyl hy zich gereed hield, om met de regterhand den eersten den besten haei, die binnen zyn bereik zou komen, te harpoenen.
‘Het duerde niet lang, of een van die verslindende ge- | |
| |
drochten naderde het schip; de matroos wierp hem met geweld de werpspies in de huid; het bloed spatte uit de wond; doch was het dier niet gevangen, dewyl het wapen niet diep genoeg gedrongen was.
‘Nu vertoonde zich een zeldzaem tooneel. Niet eerder hadden de andere haeijen bemerkt dat een van hun gekwetst was, of zy schoten allen op hem toe, en in een omzien was er geen zier meer van te vinden.
‘De matroos hield zich echter nog altyd op wacht en wanneer hy de kans klaer vond, wierp hy den harpoen nog eens, en ditmael met zulk een geweld, dat het wapen diep in den rog van het dier bleef steken. Onmiddelyk, ofschoon hy doodelyk gekwetst was, begon de haei met eene ongeloofelyke snelheid weg te zwemmen; het lyn, dat aen den harpoen vast was, werd, door het wryven op den rand van het schip, zoodanig heet, dat het welhaest zoude in brand gevlogen zyn, indien men geene zorg hadde gedragen hetzelve gedurig met water te begieten. Na eenigen tyd werd de vlugt van het dier minder snel, welhaest werd men geenen tegenstand meer gewaer, en begon men het lyn in te halen om den vreesselyken visch aen boord te brengen.
‘Het was een magtig gedrocht; de kapitein verzekerde ons, dat by nooit zyns gelyken had gezien, ofschoon hy er op zyne reizen eene groote menigte had ontmoet. Toen het op het dek uitgestrekt lag, reikte het van
| |
| |
den fokmast tot aen den grooten mast toe; als zyne ontzaggelyke kaeksbeenen open gingen, dan vertoonden zich dry ryen tanden, zoo scherp, dat zy zonder moeite eenen os zouden in twee gebeten hebben. Aenvangs durfde men hem niet naderen; want zyne bewegingen waren geweldig, het open- en toegaen zyner kaeksbeenen was vervaerlyk. Eindelyk, toen zyne krachten uitgeput waren, kon men het wagen hem den doodslag te geven; nu ging men over tot het openleggen van het lyf, om er den traen van te zamelen. Nooit zult gy raden, wat wy in den buik van het wangedrocht vonden.
- Pardi! - riep monsieur Truchelut uit, - datte is gemaklyke te devineer; het was de horloge vat gy had laet val in de zee!
- Ge zyt er niet monsieur, antwoordde de majoor; - men vond er niets anders in, dan de maeg en het gedarmte.’
|
|
Auteursrecht onbekend