Den lvst-hof van de christelicke zielen
(1600)–Jacobus Viverius–
AuteursrechtvrijX V I. Godes Wijsheydt spreket van de versoeninghe.Och hoe droeve waeren wij, dat de mensche de sonde soo Ga naar margenoot+ haest gehoor gaf: Doch wij en wouden sijn banghe herte niet ongetroost laeten. Het Euangelium wordet hem terstont geprediket: Ick wil vijandtschap setten tusschen u ende den Wijze, Ga naar margenoot+ ende tusschen uwen saede ende haeren saede: Dat selve (saedt) sal u den cop vertreden, ende ghij sult hem in de verssene steken. De Vader Abraam heeft mijnen Dagh ghesien, ende heeft sich verblijdet. De Propheten saeghen mij met des Ghelooves Ooghen. Maer in de vervullinghe des tijdes, quam ick in de Maeghet Maria, die gheseghende onder de Wijven, Dat uytvercoren Vat, die Moeder God's: Want sij heeft mij God-mensch ghebaeret: niet mijne Godheyt alleyn. Ick ben God van God, | |
[pagina 140]
| |
Ga naar margenoot+de Eenighe gheborene Sone des Vaders. Maer al te valsch is die Leere, al te God's lasterlick, dat ick met het lichaem ghecommen ben. O Het selve vleysch dat ghesondighet hadde, moest versoenen; Doch ick nam het wesen ende dreef den Toeval daer af; ende hebbe natuyrlicker wijse van de Maeghet ghebaeret gheweest. Doch aen het hout des Cruyces hadde ick den Grootsten aerbeydt; Als ick in mijnen anghst riep, Eloi, Eloi, Lamasabachthani ? Mijnen God, mijnen God, Waerom hebstu mij verlaeten ? O mijne uytvercorene Lammekens, dat is eene helle der hellen, als de Ziele van haeren God is Ghescheyden. Ga naar margenoot+ Daerom als dit Swacke kindt van de helle spreket, ende soo deerelick claeghet; Soo heeft het wel reden: Doch met dij Mijn uytvercoren Lammeken, hebbe ick in lijden gheweest: Nu sullen wij te saemen verblijden. Heden salstu met mij in den Lust-hof wesen, met dijne Beminde ! |
|