Den lvst-hof van de christelicke zielen
(1600)–Jacobus Viverius–
Auteursrechtvrij
[pagina 105]
| |
X X I I.
In Vlissingh quam hij doen: hij was daer maenden drij.
In't herte hertigh droef; doch in het wesen blij.
Soo moet men zijne wondt voor dese wereld decken:
Want hoe God's volck meer kriept, hoe boose lie'n meer ghecken.
Nu hoort, Vlisschinghsche Ieught; Hoe dat het Swacke kindt
In een drij maenden tijdts u alle heeft bemindt:
Een aerme dienstmaeght slecht ghevallen was in sonden:
Haer Kindt vermoorde zij, en wierdt daer op ghevonden.
Den onsen wierdt versocht van uwes Stadts Baillu,
Om troosten dat craem-wijf des nachts voor doodes gru.
Hij quam; hij sagh; was droef, versleghen en verwondert:
Hoort hoe hij straf en troos uyt eenen monde dondert:
X X I I I.
Solon ghevraeghet wierdt, O Sondares besmet,
Waerom hij voor die liens oock niet en ghaf een wet,
Die haere ouders soet van s'levens draedt ontbinden ?
Hij sprack: Ick en docht niet dat men sulck volck moght vinden.
Wat soud' hij segghen doch, soo hij een Moeder snoodt
Saegh voor hem sitten hier, die haer kindt heeft ghedoodt ?
Soud hij niet roepen uyt; Werpt haer ras in de baeren
Ghenaeyt in eenen sack ! Soo moeten sij al vaeren
Die haere sonden vuyl bedecken met meer sondt.
Een moeder (O vremt stuck !) haer eyghen schaepken wondt.
Och hoe sal God's Ghericht met sulcke lieden spelen !
Nochtans die sich bekeert, en sal hier naer niet quelen.
O Mijne Suster soet, du bist het niet alleyn
Die roodt van sonde bist; Wij zijn het al ghemeyn:
Maer onsen Heere Christ, die heeft voor ons gheleden:
Ons sonden hij verdrenckt in zijn Barmhertigheden.
Den Moordenaer aent cruys, Maria Magdaleyn'
Die zijn door Christi bloedt gheworden schoon en reyn.
Dien selven Iesvs Christ heeft noch sijn ermen open:
Dus wil in dijnen noodt op dien Verlosser hopen.
Hij staet alree ghereedt, om dijne traenen sout
Te wisschen in zijn Rijck. Dus, Suster seer benoudt,
Zij dijn ghemoedt gherust, en dijn jongh hert te vreden:
Die hier in Christo- sterft, comt in Gods Lusthof, heden.
X X V.
Den droeven dagh quam aen: de Wet die sondt om haer:
O Dochter, het is tijdt dat ghij u maecket claer !
Sij ghingh naer het Ghericht. Sij wierdt al daer verwesen,
Ghewurghet en ghebrandt op het Marckt-veldt te wesen.
| |
[pagina 106]
| |
Het was een deerlick sien, Och uwe kaeckskens roodt
Die waeren doodigh bleeck om deses Dochters doodt,
Vlisschinghsche Maeghden reyn; End' uwe bruyne ooghen
Die waeren beeckskens sout. Nu hoort naer haer vertooghen:
Daer staet sij op den block, om uyt dit dal te gaen !
Den onsen schrijven sal voor ijder haer vermaen.
Die ghift uyt gonste goedt die wordet u ghegheven:
God gheve dat sij u brengh tot het eeuwigh Leven.
|
|