Versamelde gedigte (1981)

Versamelde gedigte

(1981)–A.G. Visser– rechtenstatus

Auteursrechtelijk beschermd

Vorige Volgende


Oom Fanie Brink, die wewenaar Dit is 'n Sondagmôre vroeg, Die dag vir rus van werk en swoeg, En na gewoonte is oom Faan Eerbiedig na die Kerk gegaan, Om aan te hoor en op te merk; Want daardeur word sy hart versterk. Daar lees die Leraar weer die mooie, Maar minbetragte Tien Gebooie. ‘Hum!’ dink oom Faan, ‘Meneer, ek vrees Jy sal weer eendag elf moet lees.’ Oom Fanie was 'n wewenaar Van ietwat oor die veertig jaar. Hy was nie lank nog sonder vrou nie, Maar langer kon hy dit nie hou nie. En dus, sy vaste plan was nou Om weer 'n mondjie-vol te trou. ‘Jou ouers moet jy altyd eer,’ - Klink deur die Kerk! ‘Dis reg, Meneer,’ So dink oom Faan, ‘maar Skoonouers? Nee! Want dan het ek die wet oortree.’ (Hy dink toe aan tant Snippie Louw, Die ma van sy oorlede vrou.) ‘Jy moet nie steel nie,’ - sê Meneer; Daar kyk oom Faan vir Annie Smeer, En trek sy oog so effe skeel Asof te sê: ‘Jy het gesteel; Tog is jou sonde nie so swart nie,
[pagina 316]
Dit is niks meer nie as my hart nie!’ ‘Begeer ook nooit jou naastens vrou.’ - ‘Faan, dié gebod sal jy wel hou,’ - So dink oom Faan, - ‘Solank as jy Maar net die vrou haar dogter kry.’ Toe spreek die Leraar oor die kwaad Wat deur gebruik van drank ontstaat ... Oom Faan kyk nou weer effe skeel, En voel so stadig aan sy keel, En glimlag met sy linkeroog, En dink: ‘Maar ai! my keel is droog,’ En voor sy geestesoog verskyn Sy klein halfaampie brandewyn. Daar hoor hy nog: ‘Wees nugter, waak!’ ... Maar toe word hy tog alte vaak. Hy het skaars tien maal nog gegaap, Of weg was hy - vas aan die slaap. En wonderlik te sê, maar oom Begin so uit die staanspoor droom, Hoedat hy wel as bruidegom Daar voor die preekstoel weer moes kom. Natuurlik was die bruid dié keer Die liewe mooie Annie Smeer! Met diepe eerbied hoor hy aan Wat in Pesalm (hoeveel?) daar staan: Van kinders groot as olifante - (Ek meen natuurlik olyfplante; En fout te maak is mos verskoonlik, So sê die mense tog gewoonlik.) ‘En ag, hoe wonderbaar! dat sy By 'n wynstok word gelyk,’ dink hy. Toe gaan hul na die konsistorie, Maar soe! toe was hy in sy glorie! Sy teken en hy maak 'n kruis En toe gaan hulle na die huis. Kyk daar was ‘puddings’ en pastei, En elke soort van lekkerny; Daar was dan ook die beste wyn, En nog meer-beterste Sampyn. Die ‘wyters’ moet net altyd skink,
[pagina 317]
En jy hoor niks as glase klink. ‘Drink, Kêrels, drink! En wens my nog Goeie Reis! Dit is my laaste tog! Die laaste maal wat jul oom Faan Die huw'liksbootjie sien ingaan; Toe, Kêrels! die gesondheid weer Van my klein vroutjie Annie Smeer!’ Dit sê hy net so hard hy kan; Die hele kerk die dreun daarvan; Die mense sit daar glad verstom. ‘Moet 'n ou man so gedra vir hom?’ Die Predikant was glad versla', En kyk gou in die kerkboek na, Omtrent 'sensuur' en selfs 'demissie'. Oom Faan as ek my nie vergis nie Was nugter wakker nou al weer, En wonder waarom Annie Smeer So vreeslik bloos? Waarom dit lyk Of almal net vir hom sit kyk; Hy was tog aan geen kwaad nie skuldig, En word toe net al ongeduldig. Oom Fanie, Fanie! Arme Man! Die ergste wis hy nog nie van. En Annie Smeer - o ewig spyt! Die is hy nou vir altyd kwyt. Ons Klyntji, Junie 1897. Opgeneem in S.J. du Toit: Afrikaanse gedigte byeenfersameld uit wat in die laaste 30 jaar ferskyn is, 1876-1906, Paarl Drukpers My., Bpk., Paarl, Mei 1906

Vorige Volgende

Over het gehele werk

landen

Zuid-Afrika

Over dit hoofdstuk/artikel

datums

juni 1897