Versamelde gedigte

Die liewe onskuld
Zalig, o zalig, een kind nog te zijn.

Nog dink ek aan die dae -

Die dae van ons jeug,

Van bly en blanke onskuld,

Van argelose vreug.

'k Onthou die ou apteker,

So bietjie krom en skeel;

Hy kon ons gif gegee het

As ons toktokkie speel!

Hoe rein was toe ons hartjies,

Hoe suiwer ons gemoed!

Ek sien ons in die kerk sit

So sedig, vroom en vroed.

Ek sien nog die ou koster

So bitsig as 'n draak:

Ons het net aan die markklok

Sy hondjie vasgemaak!

Dié dae had ons, kinders,

Nog vrese en ontsag

Vir ouers en vir meester -

't Was anders as vandag.

Was meester nie onthuts nie

En stuurs 'n hele week -

En dit oor één ou speldjie

Wat in sy kussing steek!

[p. 249]

 

Dié dae het ons, kinders,

 

Aan moedersknie geleer:

 

Eenvoudig of armoedig,

 

'n Ou mens moet jy eer.

 

Maar het ons nie gelag nie

 

Toe ou tant Siena Smook

 

Haar byna doodgeskrik het

 

Vir ons pampoenskilspook!

 

 

 

Ons was nog onbedorwe,

 

Nog eerlik en opreg,

 

So gaaf in doen en late,

 

So skoon ons lewensweg.

 

Hoe lekker was die vrugte

 

- Ek kan daar nog van droom -

 

Veral dié wat gebuit was

 

Van Dominee se boom!

 

 

 

Hoe vrolik was ons lewe,

 

Hoe prettig ons plesier;

 

Hoe vry van alle wreedheid

 

Teenoor èn mens èn dier.

 

Maar was dit nie 'n grap nie

 

Toe ons die Jood se perd

 

Die voorstraat op gejaag het

 

Met klappers aan sy stert!

 

 

 

Nooit sien ons weer dié dae

 

Van onskuld en geluk

 

Voordat die lewenslaste

 

Swaar op ons skouers druk.

 

Vergeet is lank die trane,

 

Die droefheid van die jeug -

 

Maar nooit die kwajongstreke ...

 

O liewe, liewe deug!