Versamelde gedigte

[p. 247]

Kinderkrans

Laat staan die kindertjies en verhinder hulle nie
om na my te kom nie; want van die sodanige is
die Koninkryk van die Hemele. Matt. 19:14

Die Heiland was so moeg al -

Sy liggaam en Sy gees -

Die dag was so vermoeiend

So kommervol gewees:

Melaatse, kreup'le, blinde -

Die ganse wêreldsmart:

Ellende van die liggaam

En weedom van die hart.

Al seënend was Sy hande

Die dag lank uitgebrei:

Genesing, troos, erbarming

Vir ieder mens wat ly.

Besorg sien die dissipels

Sy matte oë aan:

‘Die Meester kan nie meer nie;

Die skare moet nou gaan.

Die Meester moet nou rus kry,

Ten einde is Sy krag.

Die skare keer nou huiswaarts

En kom 'n ander dag.’

Maar Jesus spreek: ‘Die kinders

Kan Ek nie so laat gaan.

Bring hier tot My die kleingoed

En laat hul om My staan.’

Hy streel die kleine hofies;

Die ogies bruin en blou:

‘Uit julle word uiteind'lik

My Koninkryk gebou!’

[p. 248]

 

Die son werp uit die weste

 

Sy laaste goue glans

 

Op Jesus en die kleintjies:

 

Die eerste Kinderkrans!