Versamelde gedigte

[p. 215]

Die purper iris
Aan Marie

Lente, lente currite noctis equi.

'n Prins was ek in Oosterland,
Waar hooggemaste skepe gaan
Van son-vergulde somerstrand,
Oor witgepluimde waterbaan,
Na wonderlande oor die see
Met weelde van die Paradys;
En seewaarts met die seewind mee
Het my verlange steeds gereis
Te soek gelyk 'n Heil'ge Graal
'n Droombeeld skoon - my ideaal.

Wat is 'n koninkryk, 'n troon
Van edelstene en ivoor?
'n Septer en 'n goue kroon
En hartsverlange gaan te loor.
Vaarwel, die koorsige plesier,
Die holle harte van 'n hof:
Welkom, my pelgrimstaf, my lier!
My siel besit veel ryker stof:
My lied sal klink van land tot land -
Van Balsora na Samarkand!

Ver het die swerwer rondgedwaal
Tot herders aan Orontes vloed
Sy sange vuriger herhaal,
Betower deur hul vreemde gloed;
Tot maagde aan die Sjalimaar
En trekkers met die karavaan,
Tot elke Oosterse basaar
Die pelgrim ken, sy lied verstaan -
Sy lied wat nuut die inhoud dra,
Oud soos die weg na Jakatra!

[p. 216]

 

‘Slegs een maal elke duisend jaar

 

Bloei purper in die lotuskelk

 

Van heilige Manassowaar -

 

'n Iris wat nooit weer verwelk.

 

Al wie haar duister-skoon aanskou,

 

Ontluikend in Arjanas straal,

 

Dié sal volmaak geluk behou,

 

Nibbanam vir die siel behaal.’

 

So het die Brahmin self verklaar -

 

En vóór my blink Manassowaar.

 

 

 

Die meer weerspieël die groene woud,

 

'n Wuiwend' watervisioen;

 

Die hemel straal met louter goud:

 

Dis liefdes hoë, goue noen.

 

Wit voëls vorm 'n priesterry,

 

'n Skugter wildsbok kom en drink,

 

En aan die owersy staan Sy,

 

As in gedagte diep versink,

 

Waar lotusblomme dryf en droom,

 

Najade van die watersoom.

 

 

 

't Was of 'k met vleuels opwaarts vaar,

 

Verhewe bowe aardse stof,

 

En aldeur in haar oë staar

 

Tot binne liefdes binnehof.

 

Nòg tyd nòg plaas het meer bestaan -

 

Deurlugtige bestemmingsdag;

 

In goue glorie rys die maan -

 

Maan van geluk so lank verwag,

 

En purper bloei daar op die meer

 

Ná duisend jaar die Iris weer!

 

 

 

Loop stadig, perde van die nag;

 

Vertraag, o ure, julle gang;

 

Staan, sterre, staan in erewag;

 

'n Ewigheid is nie te lang

 

- ‘Tot dag breek en die skadu's vlug’ -

 

As hoë liefde hoogty vier.

[p. 217]

 

Laag hang die rooi maan in die lug,

 

En ek ontwaak en vind jou hier

 

En skou weer in die oë trou

 

Van my aanbidding ... toe en nou!