Versamelde gedigte

In den beginne
(Indiese legende)

‘Alzoo sprak de Heilige: Ik heb de
wateren Nara genoemd en omdat zij mijn
Ayana (verblijfplaats) waren, daarom ben ik Narayana,
de Schepper aller dingen.’ Vedas

Aarde, son en maan en sterre,
Heel die Skepping was volbrag,
En die son sink stadig weswaarts
Op die laaste skeppingsdag.

Twee-twee loop die diere almal -
Net die Man wag vir sy maat;
Maar Narjana had net stukkies
Hiervan, daarvan oorgelaat.

In gedagte diep versonke
Peinsend sit die Skepper nou.
Met 'n glimlag om Sy lippe
Vorm hy toe die eerste Vrou.

In haar lede werk hy kunstig
Van die rondheid van die maan
En die ewig-skone glimlag
Van die moeder-oseaan;

Droewigheid van reënwolke,
Blyheid van die sonneglans;
En die wellus van die buiging
Van die bloue golwedans;

[p. 187]

 

Sagtheid van die tortelduifie,

 

Felle wreedheid van die tier;

 

Ydel pronksug van die pouvoël,

 

Arbeidsliefde van die mier;

 

 

 

Vrees en bewing van die hasie,

 

Krag en oormoed van die leeu;

 

Gloed en hitte van die vuurvlam,

 

Kou van maagdelike sneeu;

 

 

 

Milde oë van die wildsbok,

 

Fierheid van die eed'le ros;

 

Doodsgetrouheid van die waghond,

 

Valsheid van die sluwe vos;

 

 

 

Sterkte, swakheid, soetheid, suurheid -

 

Alles voeg hy bymekaar.

 

‘Dis die pronkstuk van my skepping.

 

Neem haar en wees goed vir haar.’

 

 

 

Net 'n maand - daar staan die Man weer

 

En salaam met diepe buig:

 

‘Neem nie kwalik, o Narjana,

 

Maar ek is bewus oortuig

 

 

 

Met die Vrou kom ek nooit reg nie:

 

Sy's 'n wilde kolokwint,

 

Sy's nuuskierig, praatsiek, ledig,

 

Wispelturig soos die wind.’

 

 

 

‘Laat haar hier en gaan jou gang maar.

 

Maak net soos jou hart verlang.

 

Tyd sal leer hoe lank alvorens

 

Die allenigheid jou vang.’

 

 

 

Net 'n week ... daar staan die Man weer:

 

‘'k Smeek, o Skepper, om pardon.

 

Groot was my vergissing dat ek

 

Sonder haar weer lewe kon.

[p. 188]

 

Vir die oog was sy begeerte,

 

Vir die hand bekoring sag.

 

Harmonie was haar beweging,

 

Rein musiek was in haar lag.

 

 

 

Geurig was sy soos die lente,

 

Vol van minnelied en lus:

 

Lotus-blomme, wonder-rose -

 

Wat ontluik in ied're kus!

 

 

 

Ek onthou haar skelme kykies

 

Uit die hoekie van haar oog ...’

 

‘Oorgenoeg - dis jou vergewe.

 

Neem haar en waardeer haar hoog.’

 

 

 

Net drie dae was verlope,

 

En daar staan die Man al weer:

 

‘Nou bring sy my tot vertwyfeling ...

 

Wat staan my te doen, o Heer?

 

 

 

Vol van erns vermaan Narjana:

 

Ek het haar vir jou gemaak.

 

Sy's jou weerhelf! Wees verstandig:

 

Maak die beste van die saak.’

 

 

 

‘Het ek nie probeer al twee maal?

 

Met die Vrou kom ek nooit klaar!’

 

Driftig antwoord toe Narjana:

 

‘En nog minder sonder haar!’

 

 

 

Vrind'lik spreek hy toe die Vrou aan:

 

‘Wat is, in die saak, jou wens?’

 

‘Laat die Man aan my, o Skepper,

 

En ek maak van hom ... 'n Mens!’