Versamelde gedigte

Tot waar ons weer die sterre sien

U wat die Groot Heelal gebied,
Onpeilbaar Wese en Verstand,
U hou Orion in U hand
En hang die Aarde aan 'n Niet.

Ek lees U skrif op elke rots,
Ek hoor U stem in die orkaan,
Ek sien U oog in son en maan,
U hartklop in die golfgeklots.

U skoonheid straal uit elke roos,
U blydskap klink in kinderlag,
U reinheid daal in sneeuvlok sag,
Uit elke wolk U traan van troos.

U voete gaan langs elke weg,
U perke is oneindigheid;
Ons kan geen grens van ruimte of tyd
U teenwoordigheid ontseg.

Dit tog, dit is ons hoogste roem:
U beelt'nis blyk in ieder mens;
Dies leef in hom 'n sug - 'n wens
En iets wat U wil ‘Vader’ noem;

[p. 71]

 

Die hoop dat in verderflikheid

 

Iets woon wat altyd sal bestaan,

 

Wat met die liggaam nie vergaan,

 

'n Kiem van U onsterflikheid.

 

 

 

'n Sprankie van U lig miskien

 

Wat deur die donker doodsvallei

 

Die noue weg langs ons sal lei

 

Tot waar ons weer die sterre sien!