Versamelde gedigte

Humoresk
(Heine-sk)

Nox serena sideribus in lustris.

Langsaam daal die skemerduister,
Uit die weste wyk die luister
Wyl die aandwind streel en fluister:

‘Moeë aardryk, rus!’

Onder my die barre rots,
Rondom dowwe golfgeklots,
Waar die branding breek en bots

Teen die suiderkus.

'k Hoor die naam van my beminde
In die suise van die winde
- Die gewiekte, die geswinde -

Landwaarts oor die meer;

In die oseaangesang,
Ewig, eind'loos aan die gang,
Met 'n onweerstaanb're drang

Wiegend' heen en weer.

In my hart ontbrand verlange,
Want haar beeld uit die vergange
- Deur geen ander ooit vervange -

Lag my liefd'rik aan.

[p. 63]

 

Luidloos is die nag gekom

 

Met haar sterremantel om,

 

- Donker kleed met lig geblom -

 

Op haar bors die maan.

 

 

 

Kon ek maar, uit die parterre

 

Van die hemelruimtes verre,

 

Sou ek met die skoonste sterre

 

- Skynend' skitterskrif -

 

Uitfestoen haar naam omhoog

 

Glansend aan die hemelboog

 

Name voor my geestesoog

 

Op my hart gegrif! -

 

 

 

Aan die trans vlam na sononder

 

Saans die ligtelaaie wonder

 

Weergespieël in waters onder

 

Klaar en kristallyn.

 

Heel die skepping sal aanskou

 

Hulde aan skoonheid, liefde en trou.

 

Aan die adel van 'n vrou

 

Tot geen ster meer skyn!