Versamelde gedigte

Stella Aeterna

Hoe dikwels het ek nie gestaar
In sterrenag na gindse kus;
Die groot heelal gesmeek: O waar
Is nou haar plaas van heilige rus?

Kyk sy van verre hemelstraat
Verlangend na die aarde t'rug?
Lees sy die smart op my gelaat?
Verneem sy soms 'n diepe sug?

Onthou sy nog haar man, haar huis,
Ons kindertjies so klein en teer?
Of kom sy snags met sag geruis
En al die liefde van weleer?

Die kleintjies slaap - die Engele wag -
Sag gaan die borsies op en neer,
Want Moedertjie kom elke nag
En nou is daar één Engel meer.

Wel weet ek - waar sy ook mag wees -
Op sterrebaan, in lig-paleis,
Daar kom 'n blydskap oor die gees,
'n Lig as van die Paradys.

Want skoonheid is daar wat verruk,
Wat uitblink as die daeraad;
En sterre strooi van rein geluk
'n Silwerreën oor haar gewaad.

[p. 62]

 

Sy was die vrede vir my gemoed,

 

Sy kon die teerste snaar laat tril;

 

Met liefdevuur en minnegloed

 

Begeerte wek, verlange stil.

 

 

 

O kom tot my in drome weer

 

Oor wydtes van onmeetlikheid;

 

'n Straal van lig en hoop send neer

 

Uit verre grens van Ruimte en Tyd!