Alle de gedichten. Deel 2

[p. 179]

Nog eens aan Simon van Beaumont.?

Naar het Handschrift. Letterjuweel, 9.

[p. 180]

Aen ionck-vrouw Anna Roemers, op haer Manet altâ mente repostum, gegraveert in een Glas.

Wat isser dat u blijft so diep int hert geschreven,

O waerde Roem, en eer van 't maeghdelijck gheslacht,

Van naelde-konst, verstandt, Pallas gelijck geacht,

Dat ghy, als Iuno, wildt vergeten noch vergeven?

Om 't vonnis teghen haer, by Priams soon gegeven,

Heeft sy, ô wreede wraeck! heel Troja, met haer pracht

Deerlijck door sweerdt en vyer, in bloed en asch gebracht.

Maer wat hebb' ick so swaer doch tegen u bedreven?

Ick weet wel mijn ghebreck, maer weet oock raedt daer toe,

Dat ick met nieuwe vlijt, neerstige boete doe,

Dat sal dan u gemoedt wel tegens my versachten;

So niet, dan denck ick noch, het dreygen, dat ick las,

Was wel met diamant geschreven, maer op glas:

Glas is broos, so is oock den toorn in u gedachten.

Simon van Beaumont, Horae Succisivae.

[p. 181]

IN de Horae Succisivae van Simon van Beaumont, waarin ook achtereenvolgens de drie gedichten voorkomen, ‘aen Jonckvrouw Anna Roemers’ in Zeeland gericht (bl. 117-122), die ook in den Zeeuschen Nachtegael geplaatst zijn, vind ik geen Sonnet van zijne hand, waarop het hier volgende van onze dichteres de weerklank kan geweest zijn, maar wel een ander, aan hetwelk wij hier tegenover een plaatsje geven, en waaruit blijkt dat de vriend in een of ander opzicht iets misdaan of miszegd moet hebben, hetwelk de vriendin moeielijk kon of veinsde te kunnen verkroppen. Het laatste viertal regels van Anna's Sonnet is duister. Wat zij met den voor haar onuitstaanbaren timmer-dwang bedoelt, erkennen wij niet te weten en wagen wij niet te gissen, evenmin als naar het jaartal waarin het geschreven mag zijn.

[p. 182]

tekstkritische noten

C. Huij, C. Huygens. Zie bl. 62, 63. - de tolck - daer door dat vrinden enz. Het schrift. - verd' (verde), ver, verre. - tijng, tijding. Zie bl. 33. - Dat gij noch niet missaeckt, verloochent. Bij de verbetering van dezen en den volgenden regel, met anderen inkt en in gewoon loopend schrift, aan den voet der bladz. is ditmaal in den eersten, door het uitlaten van noch, een fout gemaakt. - k' ontsloecht mij, ik ontsloeg er mij van.

Sonnet Tot antwoort op een sonnet aen mij gesonden door Simon van Beaumont
op de manier van C. Huij houdende de laeste woorden.

De vreese die ick had van u te sijn verlaeten,

heeft mij ontrooft een deel van mijn vernoechde vreucht.

Maer doe ick sach de tolck soo werd ic seer verheucht

Daer door dat vrinden, verd' van een, te saemen praten.

Of ic al juijst niet weet van Rijm of reegel-maeten

En dat mijn pen is stram en myn verstant verdooft

Soo speelt noch lyckewel t' vertrouwen in mijn hooft

Dat gij mijn sotheijt eer belachen sult dan haeten.

Ach! doe de lieve tijng mij was ter hant gecoomen

^* Dat gij noch niet missaeckt u Eertijts aengeno omen

Dochter die nu suft in t' gemelijck gegrol

Van timmer-dwang daer ick doch niet me weet te leeven

k' ontsloecht mij voor een tijt en ben alleen gebleeven

(Om u te groeten) in mijn stil en eensaem hol

* Dat gij niet missaeckt mij bij u aengenomen voor Dochter, die etc.