Alle de gedichten. Deel 2

[p. 117]

Aan Simon van Beaumont.
Drie stukjes.
1622.

Naar het Handschrift. Letterjuweel. 1, 2, 4.

[p. 118]

 

Ionck-vrouw Anna wilt niet schromen

 

In ons Zeeusche lucht te comen;

 

Door u gheestich hooch verstant

 

Heeft u al te vast geplant

 

In sijn gracy Phebus constich,

 

Boven al is hy u jonstich,

 

Die u hout in sijnen sin

 

Voor sijn thiende Sang-Goddin:

 

Hy sal met het suyver schijnen

 

Van sijn stralen doen verdwijnen

 

Al wat u te vreesen is,

 

Alle zee-lucht, alle mis,

 

Alle heete quade winden,

 

Alle dompen doen verswinden,

 

Dat ghy in ons Zeeusche lucht

 

Niet sult vinden dan ghenucht,

 

Die u beter sal vermaecken

 

Dan al d'Amsterdamsche staecken

 

Die met zeylen, roggh en vlas

 

Brenghen door de groote plas:

 

En als u noch yet mocht deeren,

 

Phebus salt wel connen weeren;

 

Heeft hy niet der kruyden cracht

 

En genees-konst in sijn macht?

 

Daerom, Ionck-vrou, wilt niet schromen

 

In ons Zeeusche lucht te comen.

 

 

 

S.V.B.

 

Zeeusche Nachtegael, bl. 11.

[p. 119]

SIMON van Beaumont, van geboorte (1573 of 1574) een Dortenaar, maar sedert meer dan een twintigtal jaren, door inwoning, een Zeeuw, in de Staatsgeschiedenis der Nederlanden zoowel als in die der Nederlandsche letteren bekend, was sedert lang tweede Pensionaris van Middelburg, toen onze dichteres die stad met haar bezoek verblijdde. Was de aanzienlijke en gehuwde man er wellicht haar gastheer? Hij althans had haar op de reis naar Zeeland begeleid, hij den ‘heerscher van de zee, Neptun,’ bezworen dat hij de baren ‘stil en vlack’ wilde doen liggen en de vier winden ‘in den bant houden,’ nu zij met hem overvoer, wier ‘eer en roem verspreyt aen elcken cant’ den zeegod de dure verplichting oplei haar schip wel te bewaren, en van wie hij hem ook durfde beloven dat zij ‘hare stem te (zijner) eere zou doen klincken!’ waarvan wij echter niets vernomen hebben; hij had gepoogd haar de vrees voor zijne ‘Zeeusche lucht’ als niet

[p. 120]

dan op ‘een yd'le waen, een ongegront gerucht’ steunende, te ontnemen, hij den Zeeuwschen Herderen en Herderinnen een beurtzang ter harer verwelkoming in den mond gelegd, zoo bevallig en welluidend dat de Zeeusche Nachtegael het zich wel tot een zijner grootste genoegens rekenen mocht dien te mogen nafluiten. Die zelfde Zeeusche Nachtegael zong ons ook, maar zonder zijn naam te verraden¹⁾, het guitig dichtjen over, dat wij, in den op 't laatst van zijn leven door zijnen jongsten zoon in 't licht gegeven bundel zijner gedichten, onder het opschrift Weegh-weddingh met Anna Roemers terugvinden, en waarin de achtenvijftigjarige Pensionaris, tegen de nu achtendertigjarige dichteres ‘ghewoghen en overwoghen sijnde’ eene vergeefsche poging gewaagd had, om het raadsel op te lossen, hoe een ‘maecht, corter dan hy, smal van middel en niet te dick van leden’,

Van handen wonder teer, van aensicht heel besneden,
Die nau het gras en croockt daer op sy comt ghetreden,
Die met haer net gewaet verciert is, niet

(naar de wijze der driedubbelgerokte Zeeuwschen)

belaen,

De schael, daer in een man geset is, op doet gaen.

Zeeusche Nachtegael, uitg. 1623. bl 9. 10. 11. 12.

Simon de Beaumont, Horae succisivae. Tytsnipperingen. Van de Ionckheyt, tot inden Ouderdom. Rotterd. 1640. (niet gepagineerd). Van dezen bundel bezorgde de heer J. Tideman in 1843 eeue nieuwe uitgave. Zie van deze, voor 's mans levensbijzonderheden, de Inleiding.

1) ‘Seker voortreffelick man.’

[p. 121]

tekstkritische noten

wroecht, hier z.v.a. pijnigt, kwelt, benauwt. - laecheijt, lagen staat. - Aleen niet, versta: niet alleen.

Aen mijn heer de pensionarius S. van Beaumont,
om dat hij hem seer verwonderde Dat ic Swaerder woech als hij

De Min die vleesch en bloet verteert
Die heb ick lang van mijn geweert.
Een anders luck mij niet en wroecht,
Want mij het Mijne wel genoecht.
Nae hooge staet jck Niet en tracht
Noch ben door laecheijt niet veracht.
Ick slaep gerust de nachten lanck
jck Nut met smaeck myn spys en dranck.
Verwondert u dan daer Niet van
Dat ick wat meer weech als een Man
Die staech met sorgen is belaan
Aleen niet hoe t'sijn huijs mach gaen
Maer die de lasten van t' gemeen
Noch boven die torst op syn leen

[p. 122]

tekstkritische noten

in deesen hof, het eerst geschreven uwen doorgehaald.

Op een glas geschreven jnt huijs van de pensionarus Simon van Beaumont tot Middelburch.

Zeelant staet mij seer wel aen
Niet om t' schoone lant of graen
Noch om bomen die nae d'aert
Hellen, door haer vrucht beswaert.
Maer om t' vrindelijck onthael
Van u en u Echt-gemael.

Geschreven jnde boeck-kamer van de pensionarus van Middelburch.

De bladen die noch versch veel Eeuwen sijn bewaert,
Die ghy O Beaumont hebt in deesen hof vergaert,
Vermaken mijn veel Meer als die Rontom dit lant
Met groote menichte staen overal geplant.