Het hek van de dam

[p. 118]

L | Brainwashwateraant.

Nu de bewindsvrouwe, belast met de kultuur, rekreatie en het maatschappelijk werk in dit lapje land aan de Noordzee de Eerste Rommeldamse Kamer op de hoogte heeft gebracht van het nieuwe pop-fenomeen, ook wel geheten de ‘underground movement’, is het tijd de buitenwereld in te lichten dat er niets valt in te lichten.

Dag- en weekbladen, radio- en televisie-stations mogen hun behaaglijk publiek alles meedelen, wat hen voor de ogen komt aan irrupties en erupties vanuit de Underground (in Nederland meer onder water; men doet er niets dan bellen blazen en stenen in vijvers gooien) -

over de underground valt niets te zeggen!

Als je er niet zelf inzit, als je er niet zelf direkt of indirekt mee te maken hebt (bij wijze van spreken als socioloog, psycholoog, theoloog, jurist, medicus, biochemicus, rozekruiser of neo-theosoof) kun je beter je gedachten helemaal blanko houden, niet meehuilen met de wolven in het bos, en afwachten wat er in je eigen omgeving gaat gebeuren.

Want dát er iets staat te gebeuren, is een grote en warme, dankbaar te aanvaarden, waarheid. In elk gehucht of vlek, stad of plaats, maakt zich het fenomeen kenbaar van de (meest jonge) mens, die zichzelf is en zich volkomen buiten het sociale spel plaatst.

Een nietsnut hier, een drop-out daar, een weigering zus, een glimlach zo. Want datgene wat zich manifesteert is de doodgewone wil tot leven, die onuitroeibaar is, en zich steeds minder gelegen zal laten liggen aan heersende allemansopvattingen over werk en moraal, verplichtingen en verantwoordelijkheden.

Het Grote Spel is begonnen: wie het met verlichte ogen

[p. 119]

ziet, kan niet anders dan toejuichen hoe onbekommerd, vanzelfsprekend en natuurlijk het proces zich voltrekt. Het duurt onze tijd uit, en het maakt tevens een einde aan de geschiedenis, want uiteindelijk realiseert elke vrijgemaakte zich dat al het menselijk begaanbare terrein in de vorm van levend hersenweefsel op zijn komende inzichten te wachten ligt. De zon meer zon, de maan meer maan, de mens meer mens.

Het kan niet genoeg gezegd en niet vaak genoeg herhaald worden dat hij (of zij) die zijn (haar) bewustzijn verruimt, met de steeds toegankelijker middelen (waartegen slechts een papieren verbod en een plastik gevangenisstraf staat) door de wereld, door het sociale spel, door jou heenziet.

Er zijn geen nood-oplossingen meer voorhanden, er valt geen nood meer te lenigen, het is te laat voor zekerheden, de stroom groeit steeds meer en meer: begeerte heeft ons aangeraakt, naar vrijheid. Het wordt je toegefluisterd, het verleent moed aan anderen die er uit willen stappen, doe niet meer mee met het valse spel, zingt de muziek je toe, laat je gaan, wappert het licht op en om je, geef je over...

Ik word meer en meer lastiggevallen door jonge lieden, die al dan niet onder aanvoering van een ir.dr.mr. studies willen maken, en theses en skripties schrijven over het gebruik van de middelen, etc. Het enige wat ik deze do-gooders te zeggen heb: zoek in je eigen woonplaats diegenen op, die rond een vredespijp gezeten, de verre reis naar Nepal, Pakistan, in hun innerlijk maken - en zich binnenstebuiten keren, om opnieuw te kunnen beginnen. En vind dan uit wat het is zélf, ga ook eens onder de mikroskoop liggen en onderneem die reis naar méér zelf, méér objektiviteit, méér ervaring.

Natuurlijk, je hoort veel geschreeuw, weinig wol, veel kaf tussen het koren, paarlen voor de zwijnen, misverstanden wegens gebrek aan kommunikatie, passiviteit in plaats van passie, wuwei in plaats van ons geliefde daadwerkelijk han-

[p. 120]

delen - en ondertussen schijnt de lentezon, die atomaire explosies al eerder voorradig heeft gehad. Happy Earthquake! Sunny Explo! Blue Cheer! Orange Sunshine! Acapulco Gold! How te enjoy reality!

Laat het je te machtig worden, laat het je niet ontnemen; er bestaat geen enkele andere manier van leven dan alleen maar datgene doen waar je 100% plezier in hebt. Hou me aan je woord. McLuhan in de Maart-Playboy legt je dan wel uit, hoe je het zien kunt - en lees eens de schrijvers van de psychedelische generatie: Huxley, Leary, Watts, Ginsberg, Dylan - ieder van hen puurt zijn energie aan de bronnen van het leven zelf. Een schrijver kan je laven, je dorst lessen, je de spiegel tonen - waar je doorheen moet, wil je weten wie er in je rondschommelt. Doe hem/haar de groeten; nu leest hij Bijster, straks leest hij zijn (zij haar) eigen doodsbericht, of geboorteaankondging.

(april 1969)