'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 56]

10

Heer had nog 'n aander lempke aongestoke en e book euver meziek oet de kas gepak. In dit werk, dat 'r had opgeslage bij Bach, stónd neet väöl euver cantates, behalve tot 'rs zoe'n dreihónderd bewaord zien gebleve, die netuurlik neet allemaol op 'tzelfde niveau stoon; ouch waos 't ónmeugelik um zelfs mer de veurnaomste te bespreke.

Heer bleef kieke nao 't printsje op de volgende pagina: 't interieur vaan d'n Dom vaan Salzburg: zoe te zien 'n kèrk oet de Barok-tied.

Noe 'r heij op de pleetsje zoag wie hoeg tot de baoge zien, die op de pilere röste, kós 'r z'ch veurstèlle wie deep die koule móste zien aon de bovekant vaan de gewelve; en ouch wie steil.

Dat hadde zie dèstieds, daobove in de Sintervaoskèrk, neet kinne beseffe, want de koule waore veur mie es de hèlf gevöld mèt stöb. En eine vaan hun dao in zou zien gevalle, waos 'r ónherroepelik gestik.

M'ne leve Sintkerfistel! Wat had deen Ingelbewaorder 't indertied drök gehad.

D'n Doed had op 'n aander meneer tougeslage: Servé waos kraank gewore; d'n einige zoon vaan de naobers.

't Waos get in de boek gewees, wat z'ch had oetgebreid en ouch de herses had aongetas.

Bèjweeg woort gehawwe mèt de ganse naobersjap. Meh de jong storf en ederein waos kepot devaan.

Charles kós z'ch de ganse situatie veur de geis hole, esof 't gistere gebäörde. 't Kiske vaan 't sjoenste hout mèt zèlvere hingsels woort 't hoes oetgedrage, in d'n doejewagel gesjove en bedolve ónder kranse en blomstökker.

De Pa vaan Servé mèt ze zwart pak en ze wit geziech stónd in de porteek, verslage.

[p. 57]

Charles moch mètrije nao 't kèrkhof. Heer had aon de steel vaan de sjöp gedrejd en d'n drek hure valle op 't kiske dao ónder in de koul.

Heer had ouch mèt mage zitte aon de koffietaofel boe de lui alweer euver gewoen zake spraoke: ‘Geer nog e bruudsje mèt sjink? En wieväöl kluntsjes sókker, twie of drei?’

De groete manslui drónke e cognekske en zaote te pave aon dikke sigare, zoetot iemes de vinster mós opezètte, want de rouk waos um te snije.

Charles had allein mer gedach aon die mèskleijer, die bove in 'n cartonne does laoge, boe ze vreuger mèt späölde.

Servé mós altied celebrant zien; 't waore jummers zien mèskleijer. Dao hadde ze nogal get euver gevreigeld, want me wèl toch ouch wel ins get belangriekers zien es mèssendener.

Ins had Charles veur zenger gespäöld en had d'n Dies Ira Dies Illa gezónge, umtot 'r dat zoe sjoen vónd. Toen had de celebrant z'ch giftig umgedrejd en gezag: ‘Huur ins Charles, dat kin toch neet! De wèts tot 'ch gei zwart kazuifel höb!’ Noe, vendaog, hadde ze d'n Dies Ira ouch neet gezónge, want dat doen ze allein mer bij groete lui, neet bij 'n doejemès veur e keend: Servé waos pas veertien.

Wat zouwe de awwers mèt die mèskleijer doen en 't kelkske en de ampulle, boevaan ein kepot waos bij 't uurke?

Zouwe ze 't mesjien aon häöm geve, umtot heer mèt Servé gespäöld had?

Meh netuurlik kin me zoeget neet vraoge; noe neet, later mesjien.

Mèt 't book euver meziek nog op z'ne sjoet waos 'r in slaop gevalle. Heer druimde:

Heer waos in 't hoes op de Tóngersestraot, dat väöl groeter leek es in werkelikheid. 't Waos zjus of ze 't pand vaan de

[p. 58]

naobers debij getrokke hadde, wie ze in d'n oorlog mèt de kelders hadde gedoon door e stök vaan de moer weg te breke. 't Hoes waos vol mèt lui. Dao waore studente die heij 'n kamer hadde gevónde en gastarbeiders (Italiane, Grieke, Törke); ouch e sjoen jónk meitske, die Jeanine hèdde of Francine (dat wis 'r neet zeker) en die z'ch tege häöm aon vlejde.

Pa en Ma waore dao! Die hadde hiel hel gewèrk mèt pótse en sjróbbe en opruime in de winkel, want 't waos zaoterdagaovend en al laat. Ze zagte aldoor: ‘Veer mote goon, aanders zien de poorte tou vaan de Abstraot!’

Boe dat op sloog, wis 'r neet, meh kinnelik kóste ze heij neet blieve, mesjien wel umtot 't hoes zoe vol waos.

Charles hoofde neet weg: örgens in dit hoes zou 'r 'n kamer en e bèd vinde. Trouwens die Jeanine (of Francine) duijde häör lekker jónk lief tege z'n aw kneuk; ze lag 'nen erm um z'ne nek en puunde häöm op 'n oerlelke en leet z'ch toen zelf pune op 're mónd en in 're hals.

D'n tèllefoon rinkelde en 'r naom d'n hoorn op:

‘Mèt Gebbie oet Sittard’, zag 'n vrowwestum.

‘Mèt wee?’, vroog 'r, want 'r kinde gein Gebbie.

‘Mèt Gebbie.... iech spreek toch mèt Charles?’

‘Jao’, zag 'r, ‘meh help m'ch eve weijer mèt d'ne naom’. ‘Iech zèg d'ch toch Gebbie! Wètste daan neet mie vaan Carnaval? De waos toen heij mèt Lou, d'ne vrund?’

Oajao, noe wis 'r 't weer: dat vrommes mèt e geziech wie 'n tuut wuif, die in 'n achterbuurt woende.... 'ne riechtige gribus... 'n hoes vaan carton!

‘Veulste niks deveur, Charles, um heij te koume.... nog ins lekker de kachel aon te make?’

Heer had die Jeanine nog altied stevig tege z'ch aongeduijd en voolt z'ch lekker heit weure.

‘Huurste m'ch neet, Charles?’, vroog Gebbie weer, ‘of höb-

[p. 59]

ste geine zin? Daan zègste 't mer....’

‘Netuurlik, netuurlik’, zag 'r, ‘de mós ins wete wieväöl zin!’ Heer knikde Francine 'n uigske en hóng op.

Meh zjus wie 'r 't meitske steviger wou pakke, kaom d'r e stèl vaan die Italiane of Törke aon, die door móste in dat smal gengske. Heer leet 'r mer vas d'n trap op goon en vroog, häör hand vashawwend: ‘Maag 'ch dalik op d'n deur kloppe? Boe sliepste?’

Ze zag: ‘Op 't mansande-kemerke aon de väörkant!’

‘Okay, tot estrein!’, fluusterde 'r.

Noe nog eve Pa en Ma goojenach pune, die al bij de deur stoonte en toen achter die meid aon. Meh bove, op 't twiede, waos 't 'n ganse consternatie vaan Törke of Italiane of mesjien ouch wel Grieke, die 'nen hiele rare dans oetveurde. 't Waos zjus of die lui vaan stopverf waore; of hun lief gans nao óndere zakde, zoetot ze op 't lèste mie weg hadde vaan groete dikke eerappele mèt belachelikke klein puutsjes. Heer mós wel lache, al wou 'r gere bij de deur vaan de zolder, want dat keend laog op häöm te wachte.

Toen zakde eine vaan die Törke inein en veel mèt 'ne sjmak op de grónd.

Heer woort wakker en zaog tot 't book op de vloer laog, vlak bij z'n veu.