'ne Zöch vaan de ieuwigheid

In het maandblad VELDEKE schreef Lou Spronck naar aanleiding van ‘Es God Bleef’ van Leon Veugen ónder meer:

‘De bundel bestaat uit 26 hoofdstukjes, waarvan de beginletters het acrostichon, “Prélude à l'apres-midi d'un faune” vormen. Dit acrostichon, de titel van een muziekstuk van Debussy, suggereert iets omtrent de stemming, waarin deze schetsen ontstaan zijn. Op een lome achternamiddag droomt de schrijver zich terug naar zijn jeugd, die weer leven gaat en in chronologisch opeenvolgende beelden tastbaar wordt. Deze dagdromen heeft Léon Veugen zeer zuiver genoteerd in het uiteraard sterk autobiografische werkje Es God Bleef.’

‘In dit verhaal ontpopt Léon Veugen zich niet alleen als een knap verteller, maar ook als een fris waarnemer van echt leven, m.a.w. als een goed psycholoog.

Zijn Bèrke is geen té kwajongensachtige “Witte”, geen té zinnelijke “Pallieter”, geen té ziekelijke moderne roman-figuur. Bèrke is geen type, in hem treedt niet één bepaalde eigenschap op de voorgrond, de figuur is niet vertekend. Vele lezers zullen zich in deze gewone jongen Bèrke en in de zo zuiver getekende sfeer van het gezin, de omgeving en de tijd, waarin het verhaal speelt, terugkennen. Typisch Limburgs zijn de schetsen ook door de mengeling van poëtisch en drastisch taalgebruik, door uitingen van eenvoudige religiositeit naast blijken van katholiek-limburgs paganisme.’