'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 51]

9

Jeh, wat waos allemaol terech gekoume vaan die jonges en jungskes boe 'r muiske mèt góng trèkke langs de hoezer vaan 't Henric van Veldeke plein, 't Servaoskloester, de Bouillionstraot, d'n Inkelestraot?

't Waos pas lollig es ze eine bij z'n kladde hadde, want soms belde de lui z'ch ónderein op, zoetot örgens op die vaste routes obbins 'n deur ope góng en dao 'ne forsen erm oet kaom, dee ein vaan die kluiverkes bij z'ne kraag pakde. Vaan toen aof maakde ze de route in versjèllende riechtinge; meh ze woorte toch nog wel ins gepak.

Ins woort de bende haos gans opgerold door e paar govies; Charles had wete te óntkoume door in 'n deep porteek te blieve stoon, totdat de govies weg waore. Pas toen had 'r muiske getrokke en waos weggerend.

Ze dege ouch wel ónsjöldige dinger; wie taam kestaanjele zeuke in die sjoen laon ónder 't Cannerbos.

Gevierlikke expedities: wie ze ins de Mergelgrotte introkke door de bouwvalle, boe ze veurziechtig door e klein look móste kroepe en veural gei stökske mergel los mochte stoete, want daan zou wel ins de ganse plafong nao ónder kinne koume. Trouwens, zónder gids die geng ingoon waos al riskant, want es ze hunne weeg neet trök kóste vinde....? Ze lete daan ouch altied eine boete zitte, dee de lui mós waarsjouwe en ze neet binnen de twie ore trök zouwe zien. Wat veur strabatse waore dat neet gewees, wie ze in de Sintervaoskèrk op zeug gónge nao de Keizerszaol en terech kaome bove de gewelve vaan 't middesjeep!

In de stöb vaan ieuwe hiel veurziechtig op han en kneje móste ze kroepe euver de middebalk en neet oetsjievele en wegzakke in de depe koule bij de pilere.

[p. 52]

Euver 't daak vaan de kèrk hadde ze mote kleddere, want bijnao woorte ze getrappeerd.

Es Pa en Ma dat oets gewete hadde.... die lui hadde doedsangste oetgestande.

D'r waos neet väöl wat ze neet óndermóme en dèks genóg had eine in e meujlik parkèt gezete.

Wie Sjeng, oet de café ‘De Zwarte Ketel’, dee haos verzope waos bij 't Drifke, boe ze z'ch mèt dee fèlle stroom nao óndere lete rótsje. De sjlemiel kaom in de Maos terech en waos al twie kier óndergegaange, veurtot 'ne vèsser häöm mèt z'n lang geert gered had. Die had 'r ouch nog demèt verinneweerd. Wat had dee mins gevlook!

E vörke, wat ze gestook hadde op Sint Pietersberg, waos euvergewejd nao de böskes bij 't Fort. 'ne Jong, dee ze gaaroet neet kóste, kaom helpe mèt 't blösse. Heer had z'n bloes oetgetrokke, dao iers op gepis en sloog daomèt op de vlamme. Dee jong waos bijnao gestik en toen heer dao veur pampes laog, hadde ze hölp mote vraoge aon groete manskerels, die weijerop aon 't sjotte waore. Eine vaan die had de jong weer bijgebrach mèt kunsmatige ademhaling. Dee jong had niks gezag en had z'n kepotte bloes mèt brandloker aongetrokke en waos stèllekes aofgedrope.

Noe kós Sjaak wel e möpke devaan make en zègge tot dee knöl vaan de staank vaan z'n eige zeik waos flaw gevalle.... 't waos toch wel eve benkelik gewees.

Heer stónd op; z'n bein waore stief vaan 't zitte en heer mós trouwens die blökskes mer ins gaw pakke, veurtot 't vuur gans oetgóng.

De radio zat 'r aof, want dao waos eine aon 't kwatsje geslage. Dat kreigste mèt die zenderkleuring, dach Charles; in Hilversum zien ze sjijns kleureblind.

Wat waos die Cantate ouch weer?

[p. 53]

Aojao: ‘Es ist dir gesagt, Mensch, was Gut ist’; Bach BMV 47 of zoeget. Heer mós 't toch ins opzeuke en zien of 'r deen teks kós einde; dat intrigeerde häöm. Heer geluifde neet aon touval; oet ervaring wis 'r tot alles 'n beteikenis heet, 'nen depere zin, en tot 'ne mins d'r good aon deit die signale die 'r opvink in ach te numme.

In z'ne koejongestied had 'r 't z'ch mesjien kinne permitere vaan daag tot daag te leve, vaan oor tot oor. Dat waos 'n blomlezing vaan indrökke: 'n grabbelton boe me noe ins dit daan weer dat oet 't zeegmeel opvès. Meh nao al die jaore kós 'r zien, tot 't allemaol 'n beteikenis had.

Dat z'ch rappele vaan wat veur kunste ze hadde oetgehaold waos mesjien 'n gooj methood um nao te goon, wat fout waos gegaange; boe 'r z'ne vont verkierd had gezat en begós oet te sjievele.

Al die roej leechskes, die toen waore goon branne, hadde die wel indrök op 'm gemaak?

Obbins zaog 'r veur z'ne geis alweer zoe'n scène, esof 't noe gebäörde: in 't heukske vaan de Zwingelepöt en de Nieuwenhof (boe noe dat peurtsje is door de walmoer, meh dèstieds allein e gaat mèt e stevig hèk mèt spitse punte) aon dat hèk waos Sjaak blieve steke!

Ein vaan die spere staok dweers door z'n sportkous wel zeker 'ne centimeter of zès-zeve in z'n kuut.

Twie, drei maan sprónge op 't mörke um häöm vas te hawwe en te stiepe, zoetot heer ze bein op kós trèkke oet dat gemein stök iezer. Heer sjrieuwde neet, meh trok z'n lippe ope mèt z'n tan obbein.

't Iezer waos nog neet d' roet of 't blood begós te loupe: dik en dónker, bijna zwart. Gelökkig had eine 'ne zakdook boe neet al te väöl snóts in zaot.

Toen pas kós d'n erme duvel z'ne bavvie ope doen: heer zag wel tien kier: ‘Mieljaar, mieljaar, dat pits, dat pits....’

[p. 54]

D'n angs, dee ze allemaol geveuld hadde, dee sjrik, waos 's aovends trökgekoume bij Charles in bèd, boe 'r z'n aovendgebedsje opzag.

Heer keek nao de plaat vaan d'n Ingelbewaorder, dee mèt eine vinger e jungske bij de krolle pak. Mèt twie oetgestoke hennekes wèl dee jong 'ne vlinder pakke en 'r lèt neet op d'n aofgrónd dee 'ne have stap weijer lig.

'ne Prachtige blauwe vlinder, zoe groet wie 'n Keuninginnepage, meh werkelik prachtig blauw, wieste heij noets zuus! Zoeget had al genóg waarsjouwing mote zien, tot 't 'nen truuk waos vaan d'n Duvel.

Toch waos deen Ingelbewaorder dao um 't jungske te redde. Dat hèk had d'r toch neet veur niks gestande! Wat hadde zie verlore aon deen aandere kant vaan de walmoer, in dat moeras?

Eende-eier had Sjaak wèlle klawwe!

Waos 't neet e gelök veur häöm en veur allemaol, tot 'r aon die speer waos blieve steke? Verónderstèl tot 'r dao in dee pratsj waos weggezak....

Huurt me neet tot Ruter en Peerd weggezoek weure en noets mie trökgevónde?

't Waore allemaol ströppestreke vaan koejonges, die neet wouwe luustere nao awwers en ónderwijzers. Zjus wie dat stiekem rouke ónder de rippetiesies in 't kemerke achter d'n oksaol..... ins waore al die aw partiture in brand gevloge! ‘Es is dir gesagt, Mensch, was Gut ist!’

Aha, dao wis heer 't obbins!

Ze hadde mèt 't koer die Cantate móte instudere, ónder 'ne nuije Paoter Dirigent, dee hoeg had wèlle vlege.

't Waos jummers väölste meujlik gewees....

Tot 'n oetveuring waos 't noets gekoume.

[p. 55]