'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 60]

11

Das waos nog ins 'ne plezanten droum.

Dee mós 'r ónthawwe en straks aon Tant Yvonne vertèlle - mèt e paar veranderingskes; ze waos e bitsje awwerwèts -, meh wat zou ze demèt lache.

Wie laat waos 't noe Zjus? Nog geinen tied veur häör aovend-program op t.v.?

't Waos zoe stèl bove; mesjien laog ze get te leze of zoemer veur z'ch oet te stare. Zou ze de gordijne al tou höbbe? De sjiemering waos allang veurbij en 't waos gans duuster boete.

Miestal hoort 'r häör stómmele es ze de gordijne tou maakde. Wat e leve toch veur zoe vruike! 's Mörgens um half elf stónd ze op um z'ch get te wasse en daan in dee ligstool zitte mèt 'n teske thee en e besjuutsje mèt oranje-marmelade. Later 'n tas koffie en pas um haaf ein e dun beutremke mèt get sjink of e stökske belege kies. Daan weer trök in bèd um te röste veur e paar ore.

Later op de middag stónd ze weer op um z'ch in dee stool te zètte, 'n teske koffie drinke, nao boete kieke of in e book of de gezèt nog ins oppakke.

Direk nao 't aovendete kroop ze weer in bèd; meh dao kós ze good rechop zitte, want heer had 'n plaank veur häör gemaak, die verstèld kós weure.

Miestal veel ze in slaop nao 't ete, of slómmerde ze get veur 't vajerland eweg, totdat 't ech duuster woort en ze t.v. kós kieke. Dao bleef ze aon plakke, tot d'r zelfs op de duitse zenders niks mie waos. In d'n aovend leefde ze pas ech op en had ze noets slaop. Gei wónder!

Daan had ze Charles 't mieste nudig, veural es 't program op t.v. niks waos.

En ze mèt häöre stek op de grónd klopde, wis 'r wat dat wou

[p. 61]

zègge: ‘Kom, zèt d'ch neer en vertèl m'ch get euver wat d'ch vendaog gepasseerd is. Of lees m'ch get veur; m'n ouge zien te meu en diech kins dat zoe good!’

Jao, wat zou ze lache mèt deen droum, veural mèt d'n dans vaan die Törke die vaan stopverf waore. Vaan 't tèllefoongesprek mèt Gebbie oet Sittard kós 'r de details neet vertèlle. Jaomergenóg.

Meh wie kaom 'r dao aon?

Heer kós niemand dee zoe hèdde. Of..... wach ins.... waor d'r neet 'n Gabriella gewees in Australië, die z'chzelf ‘Gaby’ numde? 'n Sjoen vrow, 'n Hongaarse, meh 'n echte nymphomane, of op ze plat Mestreechs gezag: 'n Fluit!

Heer had noets get mèt 'r te doen gehad of zelfs mer wèlle höbbe.

Dat vaan dee gribus klopde daan ouch, want ze hadde die Gabriella dèstieds gekind in 't kamp veur immigrante, boe ze e paar weke in hadde mote woene.

De hokke in dat ‘lager’ waore inderdaod mèt e soort carton vaanein gesjeije: me kós vaan de naobers eder zöchske, eder puupke hure. Ouch hadde ze 't gekeek vaan die koppel Hongare mote aonhure, es dee maan 'r mèt 'ne kerel trappeerde; 't gekerm vaan Gaby es ze sleeg kreeg; en later de zwoer zöchte es ze 't good maakde op 't bèd.

Ei baar elend waos dat kamp gewees; mer e gelök tot ze al gaw 'n huiske hadde gevónde, al waos dat ouch mer 'n aw brak.

Meh, trök nao deen droum (want 'r mós dat nog ins good knawwele, aanders zou 'r de hèlf vergete): wat vreemp tot Pa en Ma dao in veurkaome en tot ze zoe benajd waore um nao de Abstraot te goon, boe de poorte vaan geslote kóste weure, eder momint.

Op de Abstraot hadste vreuger 't hospitaol Calvariënberg, 'n plaots veur kraanke en stervende. Pa waos allang doed, Ma leefde nog.

[p. 62]

Die Gebbie had 't gehad euver Lou. Dat mós Lou Abels gewees zien, mesjien wel umtot 'r aon die veer Abele vaan Frans had gedach vaan teveure; mesjien ouch umtot 'r vendaog bij Lou waos gewees, boe 'r die vrow had getroffe, die op zeuk waos nao get veur häören interieur.

Heer had nog moge lache mèt Lou; dee kós vaan die raar dinger zègge. ‘Wie geit 't toch mèt Ma?’, had 'r gevraog. ‘Geweldig!’, had 'r gezag, ‘Ze weurd binne e paar daog zèsentachtig!’

‘Neet te geluive’, zag Lou vol bewóndering; ‘En die zörg nog veur z'chzelf en kook häör eige pötsje! Trouwens, veer zien pas nog op receptie gewees bij 'n Tant vaan José heij, e begijnsje, die hónderd jaor is gewore. Dat heet nog in de gezèt gestande! En nog gei rumpelke op häör geziech!’ Charles zag: ‘En iech dórf wèdde: ouch nog gei rumpelke op häöre boek!’

‘Netuurlik neet’, zag José, die detösse waos gekoume, ‘die heet toch noets e kènneke gehad!’

Lou lachde ins mèt z'ne kop get sjeif; dao waos get op koms: ‘Of 't zou mote zien umtot ze viefentwintig jaor de veendel heet gedrage veur de vrowwecongregatie’, zag heer, ‘jeh, zèg noe zelf....’

Dat meitske, die Jeanine (of Francine)... waos dat Jeanine vaan dèstieds? Zien Penny vaan al die jaore? Heer wis 't neet. Zelfs 't book op z'ne sjoet had 'n rol gespäöld in d'n droum! Zuuste wel: Spinoza had toch geliek! Alles, meh daan ouch alles kin me verklaore es me mer alle oorzake kós óntdèkke. D'r is gein trillingske op 't geziech vaan 'ne mins, of 't is door de wèrking vaan spiere en peze en vel. Die spiere en peze weure bestuurd door zenuwe, die op de ein of aander meneer gestimuleerd weure vanoet us verstand, us bezej um zoe te zègge.

Wat zit alles sjoen inein! Wat is de mins e prachtig stök speulgood!

[p. 63]

Euver peze gesproke: heer mós obbins dinke wie 'r venmiddag bij de slachter had stoon wachte veur twie óns sjoen sjouwersjink; en dee gooje maan achter de toenbaank mer awhore mèt 'n mevrow euver z'ne peesmeker. Charles had bij z'chzelf gedach: wat moot zoe'ne slachter noe mèt 'ne peesmeker! Heet dee mins nog neet genóg peze in ze vleis? Oet de weijer conversatie waos dudelik gewore, tot 'r mèt hartpatiënte te doen had, want die Mevrow wis te vertèlle tot ze bij 'r vriendin de pacemaker d'roet hadde mote hole, umtot dao de verkierde transistors of zoeget in zaote.

'ne Mins zit toch mer demèt.

Meh wat is noe 't versjèl tösse zoe'ne pacemaker en e kunsgebeet, of n'e brèl.... of 'ne staole pin in de bein, boeste minder vaan gewaar weurs es deen erme Sjaak dèstieds vaan die speer, dao in de Zwingelepöt?