'ne Zöch vaan de ieuwigheid

'n Affaire mèt 't leve

[p. 40]

7

't Leve zit vol mysteries. Pa had veugelkes gefok in groete kowwe, die 'r zelf maakde. Mèt e fien bäörke had 'r geetsjes gebaord, op centimeter aofstand, in letsjes boe later de tralies woorte doorgestoke.

Es e bäörke braok of es 't letsje mètdrejde - of wat d'r daan ouch mer sjeif góng - vlookde 'r: ‘Nóndedzju!’

Iers sjrók Charles, meh later waos 'r gruuts es 'r tege z'n vrundsjes zag: ‘Miene Pa kin vloke, dee zeert Nóndedzju!’ Wie de kowwe klaor waore en de kenaries good geweend, waore eikes gekoume en Pa reep häöm debij. ‘Heij zit 'n póp te breuje’, zag 'r en wees nao 't nèske mèt de fieselkes tow, die Charles had mage oetpluize.

Later moch 'r weer kieke es Pa - hiel veurziechtig - 't nèske d'roet sjuifde en e plenkske veur 't look in de gleuf zat.

Dao laoge de jong veugelkes, wie ganse klein geplökde hinne mèt mysterieus blauw velle euver de geslote uigskes.

Heer kós neet genóg devaan kriege: die groete geel bekskes, die wied ope gónge zoetot 'r 't tungske kós zien zitte; de klein vlerkskes; de stevige puutsjes compleet mèt negel. Pa mós 'm wegduije: ‘Noe is 't genóg! De awwe weure ónröstig.’

Ze hadde 'nen aquarium mèt goudvèsse op de steiweeg; sjoene witte zand op de bojem en e soort grötsje: e peurtsje door Pa aonein gemetseld vaan krejje oet de kwiezenjaer. Werechtig, 't dink waos mer e paar decimeter laank en mesjien vieftien centimeter hoeg, meh Pa had 'n ganse stellage daoveur geboud, zoetot 't neet inein kós zakke veurtot de cemint hel waos. 't Had nog in 'ne bak mèt water mote stoon, mèt um de paar ore 'n veerse straol d'rop, zoetot al dee rotzooi d'roet kós trèkke; aanders zouwe de vèsse kepot goon.

Ouch plentsjes stoonte d'rin: waterpes en e soort graas, boe

[p. 41]

Pa de naom wel tien kier vaan mós zègge, veurtot Charles 't kós ónthawwe: Valesneria!

Slekskes woorte mètgebrach, die langs 't glaas op en neer sjove um mèt 'n hiel fien munneke (en dao in e tungske) de alge d'raof te snóppe.

Ore kós 'r denao kieke: dat waos toch zoeget sjoens.

In 't veurjaor hadde ze oet 'ne pool neve de Mergelweeg (veurbij de villa vaan Regout) 'ne kwak glitsetige kwakvosse-eikes mètgebrach en die in e bokaal mèt water gezat. Al d'n iersten daag zaog 'r die zwarte puntsjes verandere in komma's. Nao e paar daog waore 't ganse klein koeleköpkes gewore (mie es de hèlf waos neet oetgekoume), die nog vaan dee blubberige gelatine bleve ete, totdat ze kóste zwumme. Es ze groeter woorte, greujde de kieuwkes nao binne; me kós al good de uigskes zien en e munneke, zjus wie bij die slekskes. Zie vraote ouch de alge vaan 't glaas en vaan de bleedsjes.

Es me ze good bekeek, zaog me 'ne spiraal vaan dermkes en vaan achtere e buiske, boemèt ze hun keutelkes oetpeersde.

D'r zitte noe gein kwakkers mie, dach Charles; in 't gans Jekerdal gein kwakkers, koeleköpkes of stekelbeerskes.

Noe móste daoveur nao 't Natuurhistorisch Museum en aofwachte of ze mesjien op t.v. zoeget laote zien.

Of wied 't boeteland ingoon, boeste väöl cent veur mós höbbe. Want de benzien weurt alsmer deurder en de vakvereinigin lìgge euverhoup mèt de regering um te zörge tot de lui vaan allewijl genóg verdene um hunne kleurentèllevisie te kinne betaole en hunnen auto.

Ouch nao 'n vleeg kós 'r zitte kieke; nao de fijn meneer boe op zoe bieske z'n vleugelkes zit te pótse mèt z'n achterpuutsjes en daan weer ins in z'n hennekes wrijf.

Boe zit dat sjöpselke aon te dinke, dach Charles. Straks blijf

[p. 42]

't aon 'ne vlegevenger plekke en spartelt daan um los te koume; of Ma howt 't kepot mèt 'ne sjotelsplak.

Heer vónd 't neet erg - wel eve griezelig - um 'n vleeg te vaange en de kop in te duije. Later wie 'r hagedisse en goudslengskes in 'nen awwe aquarium had zitte, vóng heer wel hónderde vlege, die 'r de vleugels oet trok, zoetot de hagedisse ze kóste opete.

Die hagedisse had 'r zelf gevaange bij de walmoer in 't Aldenhofpark.

Dao waos 'n sjoen groete gewees, mèt 'ne roeje boek, die 'r noets had wèlle vaange. 't Waos al genóg um dao moesstèl achter 'ne stroek te zitte en dat bies te zien bewege mét die raozendsnel, driftige bewegingskes.

Soms, es de zon op 't hoegste stónd, lag die hagedis z'ch op 'ne stein en maakde z'ch plat en breid um zoeväöl meugelik wermde op te vaange. Charles wis toen al e bitteke vaan elektriciteit en dach, tot al die sjöbkes celle zien, die 't bieske daan oplaojt, want nao dat ‘oplaoje’ waore die bieskes wel ins zoe vief.

Heer vóng ouch vlinders (Pa numde ze kapelle): miestal witte, meh soms vaan die gele, die vleugels höbbe mèt prachtige nerve wie op e blaad; ins 'n Keuninginnepage, die mer e bitsje gesjendeleerd oet ze nètsje kaom.

Ins had 'r 'n bij gevaange. Die had 'r mèt nao hoe s genome en in 'n sjeundoes gezat. Mèt e sjèlmetske had 'r e deurke dao in gesnoje, aon d'n ónderkant; meh dat had 'r veurluipig tou gelaote, zoetot ze iers kós wene.

Heer had wel get blömkes in de does gelag, zoetot ze geinen hónger hoofde te lije.

Nao e paar daog lufde 'r veurziechtig d'n dèksel op um te kieke of de bij nog geinen honing had gemaak; meh 't bieske waos druug en had haos gein kleur mie: 't waos doed.

Pa vertèlde tot me veur bije e gans volk moot höbbe mèt 'n

[p. 43]

keuningin debij; want 'n bij allein wèt neet wat ze moot doen en is reddeloos verlore. ‘Wie sommige lui’, had Pa debij gezag en ins bedinkelik gekeke.

Hóbbe veer daoveur 'n keuningin nudig?’ vroog Charles. Heer waos verbaas, want Mestreechtenere zien neet zoe oranje gezind. Meh Pa had 't neet zoe bedoeld: heer meinde dat ‘figuurlik’.

Dat góng 'm al hielemaol bove ze verstand.

Meh heer waos 't neet vergete en 's aovends in bèd, wie 'r weer ins laog te prakkezere veurwat toch de hiele wereld um häöm drejde, vroog 'r z'ch aof: bin iech daan wie 'n bijekeuning en drejt daorum alles um miech, of.... bin' ch wie 'n bij allein, opgeslote in 'n cartonne does.... bin 'ch ‘reddeloos verlore’? Vaan alles sleipde 'r nao hoes. Jong mösjkes die nog neet kóste vlege en die 'r veurziechtig in z'n werm hand droog en in ein vaan die leeg kenariekuikes zat (Pa waos nao e paar mislökkinge oetgesjeid mèt fokke). Die mösjkes wouwe noets ete, al probeerde heer mèt e stekske 't stökske wittebroed in mèlk gesop in dat bekske te duije. De bieskes gónge doed en daan mós 'r ze begraove op e speciaal plekske in 't park, achter de struuk vlak bij de brök euver de Jeker. Veur eder mösjke zat 'r e stekske bove 't graaf. Dao stoonte 'rs wel e stök of zeve op d'n doer.

Ins had 'r 'n däölke gevónde in e klein häöfke achter de moer vaan de Paotersbaon. Heer had 't ónder z'n bloes geknuip en hiel veurziechtig mote zien bij 't trökkleddere um 't neet doed te duije.

Thoes had 'r 'n kow geïmproviseerd door vaan 'n kis twie kante aof te breke en dao kippegaas euver te spanne.

Dat bieske vraot alles. 't Waos daan ouch taam gewees, want 't had 'ne gesnoje vleugel.

Meh 't deurke waos'm neet good gelók en op'ne slechte daag waos de vogel gevloge.

[p. 44]

Heer had gekrete, want 't waos e leef däölke mèt z'n sjoen blauw, verstendige uigskes.

In 't park moch 'r neet mie koume. De ‘State Jezus’ (zoe numde ze de govie dee dao altied rónd fietsde) had 'm al dèks mèt nao 't bureau op de Pieterstraot genome um häöm 't evangelie te leze: neet op 't graas loupe en zeker neet in de buim kleddere um nao veugelnèskes te loere.

't Waore neet allein merelsnèste, soms ouch vinkskes of vlegevengers; 'n inkele kier mieskes.

Heer kós neet altied de naome vaan die veugelkes, wat gei wónder is, want Mestreechtenere kinne neet zoeväöl óndersjeid tösse 't eint en 't aander. Mieskes zien mieskes, of 't noe 'n Koolmees, of Pimpelmees of Zwartkopmees is. Ze mage daan wel gaw get interessant vinde, echte netuurvorsers zien 't neet.

Daan vèssers! Die make wel degelik versjèl tösse 'n abel en 'n ruts, 'ne maon, 'n winde, 'n berb, 'ne briesem, 'ne govie, beerskes en joede en wat al neet mie.

Ouch dao kraog heer interesse veur en 'r zokde Pa zoe lang aon z'ne kop, tot dee e geertsje veur häöm koch en z'n eige dreistökkergeert vaan ónder de stöb en 't spinnegeweefsel oethaolde en de kopere bösse devaan oppótsde. Zoe kóste ze same goon vèsse in de Maos.

Meh Pa had noets zoeväöl zin in dat stèl zitte en nao d'n öpper stare en wou al gaw trök nao hoes, zjus es ze begóste te biete. Dat zuuste altied: iers boezjeert niks en daan tege etenstied sjijne die vèsse ouch appetiet te kriege. Charles kós gemekelik z'nen hónger oetstèlle es de rutse en abele begóste te pakke.

Op 'ne kier, wie Pa 'rs al e paar gevaange had en Charles nog geine beet had gezeen, begós 't hel te regen. Pa had al ingepak, al had 'r zelf daan ouch 'ne gabbardien bij z'ch. Meh dee jong in ze kort breukske en dun bluuske wis neet

[p. 45]

vaan oetsjeije; al regende 't pupkes op 't water en kós 'r z'nen öpper koelik zien. Pa kaom bij 'm zitte en lag 'n hand op dee naten erm: ‘Wat höbste daan toch.... wètste daan noets vaan ophawwe?’

Charles vónd z'ch zoe lamlendig vaan - wat waos 't: sjagrijn teleurstèlling? - tot 'r begós te jenke. Vaan gif sloog 'r hel op en... laot 'm toen neet 'ne prachtige maon vaan wel mie es e kwaart kilo vas höbbe! Z'n hertsje begós te bónke wie Grameer vaan Sintervaos; meh heer wèrkde de vès nao de kant en Pa moch neet helpe.... 't waos ziene vès!

Zónder sjöpnèt (want zoeget hadde ze neet) kraog 'r 't veerdig. Toen keek 'r z'ne Pa gans gruuts in de ouge en noe kós 'r zelf neet gaw genóg nao hoes tou.

Dat vèsse waos 'n hartstoch gewore. Heer kós aon niks aanders mie dinke en verwaarloesde z'n hoeswerk en kraog alsmer slechter punte. Dao kaome hiel get preke aon te pas en op 't lèste zaog 'r 't zelf ouch in en belaofde um neet mie mèt die geert op stap te goon, veurtot de exames achter de rök zouwe zien.

Vreemp genóg: wie 'r einmaol weer achter z'n beuk en kajees zaot, kós 'r de Maos gemekelik vergete en kaom 'm die rage vaan abele toeke mer belachelik veur.